Gisteren had ik mijn mentor aan de lijn. Ik vertelde dat de afgelopen weken best pittig waren geweest. Normaal gezien slaap ik als een roos, maar nu bevond ik me in een situatie die veel stress, angst en zorgen meebracht. Met slapeloze nachten als gevolg.

Ze vroeg me hoe de beoefening me had geholpen doorheen die turbulente tijd. Hm, mooie vraag. Ik moest er niet lang over nadenken. Er schoten me meteen drie dingen te binnen die me enorm ondersteund hebben in de storm. Eenvoudige oefeningen, maar met een diepgaand effect.

1) Blijven ademen:
Hoe vaak heb ik de afgelopen niet tegen mezelf gezegd: Leni, blijf gewoon ademen.
Op één of andere manier was de adem een anker om even terug contact te maken met mijn lichaam. Zeker wanneer mijn gedachten alle kanten uit schoten, vooral in zorgen en doemscenario’s, kon de adem me terugbrengen naar het huidige moment. Het haalde me uit de gedachtespiraal die soms heel sterk was.

2) Wandelmeditatie:
Omdat ik me erg onrustig en overstuur voelde de voorbije weken, vond ik zitmeditatie best een uitdaging. Spontaan ging ik meer stapmeditatie doen, zowel binnen als buiten. Deze concentratieoefening bracht meer stabiliteit en rust. De stevigheid voelen van de aarde onder me gaf me een gevoel van gedragenheid.

3) De zaadjes van vreugde voeden:
Misschien wel de belangrijkste voor mij: de zaadjes van vreugde water geven. Ik heb de afgelopen weken veel naar muziek geluisterd en gezongen. Dat kon me telkens weer verbinden met levensvreugde, ook al was het slechts heel even. De situatie waarin ik me bevond was vrij zwaar en stresserend, maar de momenten waarop ik me volledig focuste op muziek, kon ik weer in contact komen met lichtheid en blijheid. Daardoor kon ik de turbulentie beter aan.

Deze laatste oefening wordt ook wel ‘gladdening the mind’ genoemd. Een absolute aanrader in tijden van crisis, omdat emoties dan erg intens en overweldigend kunnen zijn. De zaadjes van vreugde voeden kan weer wat stabiliteit en balans brengen.

Ik ben heel dankbaar voor de teachings van Thich Nhat Hanh, die als een bedding voor me waren. De angst en machteloosheid waren intens, maar de beoefening was als een reddingsboei te midden van de hoge golven. Het was nog steeds zeer pittig, maar tegelijkertijd voelde het draaglijk. (meer…)