Onlangs polste ik op Facebook wat mensen zichzelf toewensen in het nieuwe jaar. Weet je wat de meest voorkomende reactie was? Met stip op één: meer rust. Rust in het hoofd en in het lichaam. Innerlijke rust. Heel herkenbaar. Maar toen bedacht ik me: als we allemaal erg verlangen naar rust, waarom is het dan zo moeilijk om rust te vinden? Waarom lijkt het ons zo vaak te ontglippen? En hoe kunnen we meer rust voor onszelf creëren in de dagelijkse drukte, om lichaam en geest even te resetten?
Pas op voor mijn stekels
Mensen zeggen me vaak dat ik rust uitstraal. Dat is uiteraard leuk om te horen. Toch ben ik absoluut niet vrij van stress. Integendeel: sinds ik twee jaar geleden zelfstandige geworden ben, is mijn stressniveau erg de hoogte in geschoten. En op collectief vlak loopt ook niet alles bepaald op rolletjes…
Het belang van op tijd rust nemen is me nog nooit zo duidelijk geworden als nu. Ik heb het voorbije jaar gemerkt dat ik het anders achteraf moet bekopen. Omdat mijn lichaam protesteert met hoofdpijn, hartkloppingen of duizeligheid, bijvoorbeeld. En omdat ik anders krekelig en kortaf word, wat nefast is voor mijn relaties. Dan voel ik me prikkelbaar en slecht gehumeurd. Dan kan ik enkel nog maar denken aan alle dingen die ik nog moet doen. Dan kost het me moeite om aandachtig naar iemands verhaal te luisteren. Kortom, dan ben ik veel minder aangenaam in de omgang (mijn huisgenoten kunnen dat bevestigen!).
Pardon my French
“Ja, maar, Leni, waarom is het toch zo moeilijk om rust te nemen? Om echt even te pauzeren?”
Ja, dat vind ik ook een moeilijke vraag. Wat is dat toch met ons diepe verlangen naar meer rust enerzijds en ons ogenschijnlijke onvermogen om effectief even te rusten? Het is een paradox die me al lang bezighoudt. (meer…)