De Boeddha heeft er mogelijks weinig over gezegd, maar mindfulness en seksualiteit kunnen absoluut samengaan. Ik wil het hier niet zozeer hebben over seksuele intimiteit als sleutel tot verlichting en bevrijding, maar over hoe mindfulness kan bijdragen tot meer authenticiteit en verbondenheid in onze seksuele relaties.
Hoe meer, hoe beter?
Vaak is ons seksleven gebaseerd op onze vorige ervaringen, maar ook culturele patronen en verwachtingen spelen een rol. Wat we bijvoorbeeld in films en boeken gepresenteerd krijgen, beïnvloedt onvermijdelijk hoe we onze eigen seksualiteit beleven. Zo hoorde ik Ross van Friends ooit zeggen dat hij al zes weken geen seks had gehad en hij daar dringend verandering in wou brengen. Blijkbaar waren zes weken voor hem en zijn vrienden ondraaglijk lang. In mijn eigen leefwereld viel dat nochtans best mee, zeker als vrijgezel. Toch deed het me als jong meisje even twijfelen: Heeft Ross gelijk? Ben ik wel normaal? De (subtiele) invloed van films en series op de manier waarop we naar onszelf kijken, is niet te onderschatten, denk ik.
Wat me de laatste tijd ook opvalt, is dat we seks gewoonlijk benaderen als een consumptiemiddel. Hoe meer we ervan hebben, hoe hoger onze status en hoe beter we ons voelen over onszelf. Het zit ook al in de uitdrukking: seks ‘hebben’. Alsof het iets is dat we kunnen vergaren, waar we altijd meer van willen. Terwijl er ook een totaal andere benadering mogelijk is: seks als communicatie tussen twee lichamen, twee zielen, twee unieke persoonlijkheden. Als een uitwisseling van liefde en energie. Lichamelijk genot is hier een onderdeel van, maar niet zozeer het doel. Het doel is eerder om nabij te zijn, elkaar te eren en te waarderen, de liefde en verbondenheid te vieren.
Hetzelfde kunnen we ook doen met de ‘oude rommel’ in onze geest. Welke ideeën of overtuigingen hebben genoeg stof vergaard en zijn klaar om te vertrekken? Staan er nog dozen op de zolderkamer van je geest die al lang weg mogen? Welke visies en verlangens wil je loslaten, of wie weet net nog meer in de praktijk brengen? Want als je tijd neemt om te onderscheiden wat je wil loslaten, kan je mogelijks ook helder zien wat echt belangrijk voor je is. 
Het is zo gemakkelijk om mindfulness te associëren met een bepaalde toestand: als ik mindful ben, dan zal ik rustig, kalm, tevreden, liefdevol of gelukkig zijn. Maar zo werkt het niet. Mindful zijn betekent gewaar zijn van wat er hier en nu in me leeft, wat het ook is, en daar mijn volledige aandacht aan geven. Erbij blijven zo lang het duurt. En als het soms te overweldigend is, dan even een pauze nemen en iets anders gaan doen. Maar de intentie blijft om intiem te worden met mijn ervaring in dit moment. Precies zoals ik nu ben, met al mijn kleine kantjes. Dus ook de onzekerheid, jaloezie, angst, boosheid, zelfs het venijn. Het beeld loslaten van hoe ik zou moeten of willen zijn, en mezelf toestaan te zijn wie ik nu ben. (Venijnig, ik? Soms wel, ja!) Het is enorm bevrijdend om mijn eindeloze self-improvement-project stop te zetten. Of liever: om de neiging om mezelf te willen veranderen te zien opkomen, en de pijn van de zelfafwijzing die eronder zit liefdevol te erkennen.
