De mantel der liefde
Wat vind ik het soms ontzettend moeilijk
om boosheid te uiten of grenzen te stellen.
Het patroon om vooral begripvol te zijn
en mild voor de ander, is erg sterk.
‘Hij had niet de intentie me te kwetsen,
dus waarom zou ik boos zijn?’
‘Ik begrijp wel van waaruit ze dat zei.
Onder haar harde woorden zit kwetsbaarheid.’
Natuurlijk is het mooi om te proberen kijken
met ogen van liefde en begrip.
Maar de valkuil hierin is dat ik zowat alles
met de mantel der liefde wil bedekken.
Dat ik scherpe woorden steeds laat passeren.
Dat ik pijnlijk gedrag telkens maar pik.
En dat begint de laatste tijd enorm te wringen.
Ik heb zo stilaan mijn buik vol van zachtheid.
(c) Pexels
Als mijn vriend bijvoorbeeld slechtgezind is
en zijn frustraties op mij uitwerkt,
dan is het mooi dat ik kan zien dat hij lijdt.
Maar aan mijn eigen behoeften ga ik wel voorbij.
De impact van zijn gedrag wordt niet benoemd.
Mijn gevoelens krijgen geen bestaansrecht.
Ik wil oprecht handelen vanuit mededogen.
Kijken met ogen van liefde en begrip naar de ander.
Het probleem is dat ik hier soms te ver in doorschiet.
Ik wil dan ook niet langer in naam van zachtheid
mijn gevoelens inslikken, mijn boosheid minimaliseren,
mijn behoeften negeren en over mijn grenzen gaan.
Dat is een patroon dat me niet meer dient.
Zachtheid voelt dan eerder als een gevangenis.
Een keurslijf dat me veel te strak zit. (meer…)
