Pete Doherty: het is een fenomeen. Jonge rockgod of zielige junk? Muzikaal genie of labiele nitwit? Als grote fan van zijn songs neig ik eerder naar het eerste. Maar het concert in de Vooruit deze week left me disappointed, highly irritated en slightly worried.
Hij was, om het zacht uit te drukken, niet helemaal nuchter toen hij het podium betrad. Of hij dronken was of high laat ik nog in het midden. Wellicht beide. Niet mooi om te zien. En ook niet om aan te horen. Jammer, want de man heeft een repertoire om U tegen te zeggen. Tragisch om te zien hoe zoveel talent verloren gaat…
Tegelijkertijd vond ik het fascinerend om te zien hoe ik reageerde op het hele gebeuren. Na mijn eerste reactie – een mengeling van weerstand, medelijden en walging – ervaarde ik ook een zekere bewondering en lichte jaloezie. Huh? Jaloers op een zwalpende, brabbelende junk? WTF? Ik snapte er niets van 🙂
En toch is het niet zo gek: Pete straalt ook iets heel wilds en avontuurlijks uit. Hij lijkt “Je m’en fou” te zeggen tegen iedereen. Hij loopt niet in de pas, doet zijn eigen zin, wars van alle sociale normen en verwachtingen. Die weerbarstigheid spreekt me enorm aan. Ik wil dus graag een voorbeeld nemen aan zijn levenshouding (niet zijn levensstijl! ;-)) en me laten inspireren door zijn lef en eigenzinnigheid.
Het kleine meisje in mij dat altijd doet wat van haar verwacht wordt, komt in opstand. Gedaan met braaf zijn. Genoeg gehoorzaamd en geconformeerd. Cessez d’être gentille, soyez vraie, Léni. Ik wil nog meer JE M’EN FOU leren zeggen. Of fuck it!
Nooit gedacht dat ik me zou laten leiden door een verslaafde rockheld. Thank you, Pete, for teaching me this! May you be well…
Leave a reply