Onlangs belde een vriendin onze afspraak af.
Net op een moment dat ik nood had aan gezelschap.
(Zo gaat dat dan. Hoera, weer een oefenkans!)
Mijn oude patroon wilde sturen:
‘Geen probleem. Ander keertje.
Zorg goed voor jezelf en tot snel.’
Want zwijgen is mijn default mode.
Mezelf inhouden.
Mijn woorden inslikken.
Dat patroon begint meer en meer te wringen.
Ik wil eerlijker communiceren, oprechter.
Ik wil mezelf laten zien, ongecensureerd.
In plaats van mezelf vaak in te houden,
begin ik meer en meer door te spreken.
Hoe spannend ik het vaak ook vind…
Ik besloot om mijn boosheid te uiten.
Om mijn kwetsbaarheid te laten zien
en de pijn die getriggerd werd te benoemen.
Ook al leverde me dat angstzweet op.
Ook al vond ik dat heel eng om te doen.
Ik zette me alvast schrap voor haar reactie.
De angst voor afwijzing is diepgeworteld.
Angst om de ander te verliezen als ik boos word.
Angst om de verbinding voorgoed kwijt te geraken.
Het oude patroon is erg sterk aanwezig.
Het voelt veiliger om gewoon te zwijgen.
‘Maak er toch geen ding van, Leni.’
Gelukkig begint het nieuwe patroon
meer en meer aan terrein te winnen:
‘Deel wat je voelt, uit zorg voor jullie relatie.’
Onder de mat
Waar ik normaal mijn gevoelens zou parkeren
en mijn boosheid onder de mat zou schuiven,
wilde ik het nu niet langer inhouden.
Waar ik normaal in naam van zachtheid
vooral begrip zou tonen voor de ander,
durfde ik nu ook delen wat er in mij omging.
Waar ik me normaal zou verschuilen
achter een muur van ongenaakbaarheid,
besloot ik deze keer om het zwijgen te doorbreken.
Tot mijn verbazing bracht ons dat dichterbij elkaar.
Door te spreken, ontstond er meer verbondenheid.
Door mezelf te tonen, ontving ik meer steun en nabijheid.
Heling en verzoening
Wat een opluchting als iemand mijn boosheid,
en de pijn en kwetsbaarheid die eronder ligt,
kan horen, begrijpen en ontvangen.
Wat een helende ervaring wanneer iemand
bereid is ruimte te maken en te luisteren
naar de gedachten en gevoelens die mij kwellen.
Dan voel ik hoe mijn hart zich vanzelf opent
en de barst in de verbinding wordt hersteld.
Dat zwijgen zilver is, maar spreken zeker goud.
Door mijn boosheid te uiten, ervaarde ik meer liefde.
Door mijn kwetsbaarheid te delen, meer verbinding.
Door te durven spreken, meer empathie en begrip.
Dat motiveert me om het vaker te doen.
Om eerlijk te spreken, mijn waarheid te uiten
en mijn boosheid meer in verbinding te brengen.
Are you with me?
Liefs,
Leni
Leave a reply