‘Dan zijn we uitgepraat!’ zei mijn moeder
en ze gooide de telefoon neer.
Toen barstte ze in tranen uit.
Hoe vaak heb ik dat patroon gezien:
dat mijn moeder vastliep in communicatie
en zich dan terugtrok uit de verbinding.
In haarzelf lopen mokken en klagen.
Verzanden in de slachtofferrol.
Met diepe eenzaamheid tot gevolg.
Dit patroon zie ik ook duidelijk in mezelf.
Gelukkig heb ik het steeds sneller door
en leer ik er nu anders mee omgaan.
… Al blijft het een oefening!
Het goede voorbeeld?
Ik heb nooit kunnen zien hoe mijn moeder
op een rustige manier voor zichzelf opkwam.
Meestal ging het gepaard met drama en tranen.
Ik heb nooit kunnen zien dat mijn moeder
in de kracht van haar boosheid ging staan
en van daaruit een helder verzoek zou doen.
Ik heb niet kunnen zien dat ze communiceerde
vanuit openheid en wederzijds respect.
In plaats daarvan leek het vaak een strijd.
Zo dankbaar ben ik dan ook voor de vele leraren
die mindful en verbindend communiceren voorleven.
Die een weg tonen uit conflict, spanning en eenzaamheid.
(c) Pexels
Breaking the cycle
Stilaan leer ik dat boosheid mijn bondgenoot is
die me brengt bij mijn verwaarloosde behoeften.
En dat mijn behoeften legitiem zijn en geen last (!).
Stilaan leer ik dat ik boosheid niet hoef op te kroppen
en verwijten niet enkel onderhuids moet laten leven,
maar dat ze in verbinding gebracht kunnen worden. (meer…)
Ik weet het. Normaal zeggen we: mens, erger je niet. Daar zit natuurlijk ook iets in. Het is helemaal niet leuk om je te ergeren. Soms kunnen we ons erin verliezen en vanuit een grumpy bril naar de wereld kijken. Zwartgallig. Het halfvol glas enzo.
