In spirituele middens wordt al eens beweerd
dat je tevreden moet zijn met wat je hebt
en je alles moet aanvaarden zoals het is.
Hm. Ook al zit daar veel wijsheid in,
het kan een echte kwelling worden
wanneer het leven even niet meezit.
Wellicht ga je dan harder je best doen
om de situatie toch maar te aanvaarden
en vrede te vinden in wat er gebeurt.
Zeker als je mediteert en mindful leeft,
kan je jezelf onder druk gaan zetten
om los te laten, om te accepteren wat is.
Wat als ware acceptatie hier niet over gaat?
Wat als aanvaarding veel zachter is dan dat
en je de strijd met wat je voelt zou stoppen?
Welkom, teleurstelling!
Onlangs leek voor mij een droom in vervulling te gaan:
ik zou samen met enkele gelijkgestemde vrienden
in een prachtig retraitecentrum gaan wonen.
Een plek creëren voor mensen om te komen verstillen:
dat was al meer dan tien jaar lang mijn hartsverlangen.
Enkele weken lang liep ik op wolkjes, vol dankbaarheid.
De teleurstelling was dan ook enorm groot
toen die vrienden zich één voor één terugtrokken.
Naast boosheid en verdriet, ervaarde ik ook veel verzet.
Ik wilde me niet in deze situatie bevinden.
Ik was nog helemaal niet klaar om los te laten.
Op zulke momenten is het niet helpend om te zeggen:
‘Ik moet gewoon aanvaarden wat er gebeurt’.
Wat wel helpt, is om mezelf toe te laten te voelen:
de teleurstelling, verbazing, weerstand, woede.
Kan ik aanvaarden dat ik niet kan aanvaarden?
Kan ik mezelf toestaan om weerstand te ervaren?
Mag de hele wirwar van emoties er zijn?
Kan ik mezelf tijd geven om te mogen rouwen?
Tranen met tuiten heb ik gehuild de afgelopen dagen.
Heel liefdevol om mezelf dat gewoon te mogen toestaan.
Ware acceptatie
Laat je dus door niemand wijsmaken
dat je alles gewoon ‘moet’ accepteren.
Dat je het leven ‘moet’ nemen zoals het komt.
Soms lopen de dingen anders dan gehoopt
en dan is het normaal om teleurstelling te voelen,
of verdriet, pijn, wanhoop, boosheid, verwarring.
De kunst van acceptatie is niet:
ik ‘moet’ in vrede zijn met wat er is.
Ware acceptatie betekent:
ik zet mezelf niet onder druk om te moeten aanvaarden,
maar weet dat vrede komt door alle emoties toe te laten.
De kunst van acceptatie is niet:
ik ‘moet’ het gewoon loslaten.
Ware acceptatie betekent:
ik weet dat ik dit (nog) niet kan loslaten
en geef mezelf de ruimte om te mogen rouwen.
De kunst van acceptatie is niet:
ik ‘moet’ het leven aanvaarden zoals het is.
Ware acceptatie betekent:
ik weet dat er verdriet is, rouw, gemis,
en ik leer om deze pijn er volledig te laten zijn.
Als alle gevoelens bestaansrecht gekregen hebben,
keert de rust vroeg of laat vanzelf weer terug
en ervaar je weer vrede en vrijheid in jezelf.
Leave a reply