Al ben ik grote fan van de stilte en heb ik er zelfs zowat mijn beroep van gemaakt, toch blijft het ook voor mij vaak een uitdaging. Moeilijk om toe te geven, maar de automatische piloot van druk-druk-druk zit zeker ook in mij. Ont-moeten is echt niet gemakkelijk. In mijn vorige blogpost had ik het over de culturele oorzaak van ons onvermogen om stil te staan. De collectieve normen die ervoor zorgen dat we maar bezig blijven. Nu wil ik het hebben over een minder voor de hand liggende oorzaak van onze ratrace: we zijn doodsbang voor het donker.
De eeuwige paradox
(c) Daniyal Ghanavati_Pexels.com
Ik vind het een fascinerende paradox: we verlangen allemaal naar rust, maar we vinden het moeilijk om te ontspannen. We willen het graag rustiger aan doen want we hebben nood aan adempauze, en toch blijven we doorrazen. Zelfs als we tijd nemen om te ontspannen, zijn we nog vaak druk bezig: onze favoriete Netflixserie staat op en tegelijkertijd zijn we WhatsApp-conversaties aan het voeren en komen er allerlei meldingen binnen. Geen wonder dat we moeilijk tot rust komen aan het einde van de dag. Onze geest echt even pauze gunnen, komt er maar niet van. Werkelijk stilvallen doen we zelden.
Hetzelfde kunnen we ook doen met de ‘oude rommel’ in onze geest. Welke ideeën of overtuigingen hebben genoeg stof vergaard en zijn klaar om te vertrekken? Staan er nog dozen op de zolderkamer van je geest die al lang weg mogen? Welke visies en verlangens wil je loslaten, of wie weet net nog meer in de praktijk brengen? Want als je tijd neemt om te onderscheiden wat je wil loslaten, kan je mogelijks ook helder zien wat echt belangrijk voor je is. 