Deze week op de fiets overviel me het besef: ont-moeten is verdomd moeilijk. Alles in onze maatschappij lijkt erop gericht om ons aan de gang te houden. Doe dit, koop dat, maak die verre reis, mis de solden niet, kom naar dit concert, boek NU je tickets. Ondertussen moeten we ook nog eens op onze lijn letten, onze baas tevreden houden, leuke dingen delen op Facebook, het huis op orde hebben en tijd maken voor onze familie en vrienden. Poeh.
Een heel ontmoedigende vaststelling was dat. Ik probeer mensen te helpen om meer te ont-moeten, om zo gelukkiger en vrijer in het leven kunnen staan. Ik moedig hen aan om stil te vallen, te vertragen en tijd te nemen om gewoon te mogen Zijn. Maar als ik heel eerlijk ben, weet ik hoe moeilijk het is om te ont-moeten in een wereld die ons voortdurend andere boodschappen geeft. We ‘moeten’ zoveel. We zijn geconditioneerd om maar te blijven gaan. Ook al willen we het rustiger aan doen, het lukt niet. Tot onze eigen frustratie en teleurstelling.
Ik ren, dus ik ben
(c) Unknown
We leven in een cultuur met als motto: ik ren, dus ik ben. Zolang je druk bezig bent, ben je goed bezig. Hoe drukker, hoe liever. Dat merk je heel duidelijk als je even gaat zitten. Meteen zijn daar de gedachten: “Komaan, doe iets!”, “Niet stoppen, gewoon doorgaan!”, “Er moet nog zoveel gebeuren!”. Vaak voelen we ons schuldig als we even niets doen. Alsof we het recht niet hebben om te pauzeren, om gewoon te Zijn. Als je niet aan het rennen bent, besta je niet. Of lijk je geen recht van bestaan te hebben. Dan ben je niet oké. Dan hoor je er niet bij. En dus blijven we maar bezig. (meer…)
Hetzelfde kunnen we ook doen met de ‘oude rommel’ in onze geest. Welke ideeën of overtuigingen hebben genoeg stof vergaard en zijn klaar om te vertrekken? Staan er nog dozen op de zolderkamer van je geest die al lang weg mogen? Welke visies en verlangens wil je loslaten, of wie weet net nog meer in de praktijk brengen? Want als je tijd neemt om te onderscheiden wat je wil loslaten, kan je mogelijks ook helder zien wat echt belangrijk voor je is. 
Het is zo gemakkelijk om mindfulness te associëren met een bepaalde toestand: als ik mindful ben, dan zal ik rustig, kalm, tevreden, liefdevol of gelukkig zijn. Maar zo werkt het niet. Mindful zijn betekent gewaar zijn van wat er hier en nu in me leeft, wat het ook is, en daar mijn volledige aandacht aan geven. Erbij blijven zo lang het duurt. En als het soms te overweldigend is, dan even een pauze nemen en iets anders gaan doen. Maar de intentie blijft om intiem te worden met mijn ervaring in dit moment. Precies zoals ik nu ben, met al mijn kleine kantjes. Dus ook de onzekerheid, jaloezie, angst, boosheid, zelfs het venijn. Het beeld loslaten van hoe ik zou moeten of willen zijn, en mezelf toestaan te zijn wie ik nu ben. (Venijnig, ik? Soms wel, ja!) Het is enorm bevrijdend om mijn eindeloze self-improvement-project stop te zetten. Of liever: om de neiging om mezelf te willen veranderen te zien opkomen, en de pijn van de zelfafwijzing die eronder zit liefdevol te erkennen.