Onlangs nam ik me voor om een heel weekend niets te doen. Om alle input te laten en een soort retraite te houden bij mij thuis. Een solo-retraite. Geen internet (of toch zeer beperkt), geen boeken, geen films, geen muziek. Kortom: een weekend zonder input. Volledig unplugged. Dat was de bedoeling.
Oh boy, wat ging de tijd traag! De uren kropen voorbij, zo zonder enige input van buitenaf. Ik heb me bij momenten serieus verveeld. Ook werd ik geconfronteerd met een innerlijke onrust die vaak op de achtergrond aanwezig is, en plots op de voorgrond kwam. Zalig nietsdoen? Hm, niet echt…
Omdat ik goed wist waarom ik het deed, hield ik toch gewoon vol. Ondanks de zeer sterke neiging om een boek vast te pakken of iets anders te gaan doen. Ik besloot om het onaangename uit te houden en bij mezelf aanwezig te blijven, inclusief de rusteloosheid en onwennigheid.
Wat ben ik blij dat ik het uitgehouden heb! Naarmate de tijd vorderde en ik me overgaf aan het nietsdoen, begon mijn systeem meer te ontspannen. Ik kwam in contact met een gevoel van vreugde en verwondering. Voor de blauwe lucht. De vogels die zingen. De vlierbloesems aan de bomen. Mijn hartslag. De adem. (meer…)
Ik weet het. Normaal zeggen we: mens, erger je niet. Daar zit natuurlijk ook iets in. Het is helemaal niet leuk om je te ergeren. Soms kunnen we ons erin verliezen en vanuit een grumpy bril naar de wereld kijken. Zwartgallig. Het halfvol glas enzo.
Als je buurman kortaf is, je vriend niet terugbelt of iemand je verjaardag vergeet: het kan vervelend zijn of pijn doen, maar iets in jou weet dat het niet per se persoonlijk is. Je hoeft het niet groter te maken dan het is.