Het verkeerde been
Maandagochtend. Pas wakker, net uit bed. Grmbl. Het regent. Het is hier zo donker. Er komt veel te weinig daglicht binnen in huis. En ik ben alleen thuis vandaag. Zo dadelijk vertrekt mijn vriend en blijf ik hier achter. Grmbl. In dit koud en donker kot. Meestal vind ik het zalig om alleen te zijn en ben ik opgelucht als het moment daar is, maar vandaag dus niet!
Ik had zin om tegen mijn vriend te beginnen klagen. Mijn frustraties te luchten over het kloteweer en de koude en hoe alles vandaag tegenzat. Te weinig geslapen, hoofdpijn, stijve nek. Grmbl. Het lag allemaal op het puntje van mijn tong. Maar hij was druk bezig met zich klaar te maken, dus wachtte ik rustig af en wentelde ik me nog wat langer in zelfmedelijden.
En plots besefte ik glashelder: oh, ik ben in baalmodus. Ik zit in een ‘gloomy mood’. That’s what it is. Ik zie alles zwart vandaag. Ik ervaar somberheid en die vertaalt zich in een innerlijke klaagzang. Op het moment dat ik doorhad dat ik door een donkere bril zat te kijken, viel deze vanzelf weg. Ik realiseerde me ik door die bril enkel aandacht had voor het negatieve. Dat mijn blik erg gekleurd was door de mood waarin ik die ochtend in zat.
De bril waarmee je kijkt,
bepaalt wat je ziet.
Meteen besefte ik dat het probleem niet de regen of de koude of mijn vriend was, maar mijn reactie erop. Dat het mijn innerlijke baalmodus was die me in de problemen bracht. In een fractie van een seconde kon ik ervaren dat er eigenlijk niets aan de hand was. Ja, het regent. En ja, het is koud en donker in huis. Ik kan toch de kachel aanmaken en me warm aankleden? What’s all the fuss about?
De baalmodus leek te zijn verdwenen zodra ik haar had opgemerkt. De slachtofferrol ook. Moeiteloos, zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Alsof het licht was aangestoken en de duisternis vanzelf verdween. Straf. Ik was er eerlijk gezegd zelf een beetje van onder de indruk. Ineens zag ik de dingen weer helder en kreeg ik zin om aan de ochtend te beginnen.
Tea for two
Ik stond op om een tasje thee te zetten en maakte ineens voldoende voor twee. Mijn vriend was aangenaam verrast toen ik hem even later een kopje thee bracht. Het was een drukke ochtend voor hem en dat onverwachte tasje thee was een welkome korte pauze. Ik genoot van het samen thee drinken en bedacht me hoe anders de ochtend verlopen zou zijn als ik gewoon in baalmodus was gebleven.
Dan hadden we dat fijne moment moeten missen. Dan had ik wellicht mijn klaagzang op hem uitgestort en zouden we de dag in spanning begonnen zijn. Misschien zouden we wel ruzie hebben gekregen. Ik ben heel blij dat het niet zover gekomen is. Dat ik net op tijd die automatische neiging gezien heb. Net voordat het mij helemaal meezoog. Oef. Opluchting!
Soms kan het fijn zijn om te klagen. Soms is het zelfs goed om ruzie te maken. Maar het kan ook goed zijn om onze perceptie – onze manier van kijken – in vraag te stellen. Om te beseffen welke bril we vandaag op hebben. Om de klaagmodus te erkennen, of de baalmodus. De ‘ocharme ik’-modus of de ‘ik moet altijd alles alleen doen’-modus. Je kent die innerlijke stemmingen vast wel.
In welke modus zit jij vandaag? Door welke bril kijk jij naar de wereld?
Ik wens ons toe dat we ons hier meer en meer bewust van mogen worden, zodat we echtelijke ruzies, depressieve dagen en onnodige drama’s kunnen voorkomen en we meer kunnen genieten van de dag die nu voor ons ligt.
—
PS: Wil je je ook meer bewust worden van je eigen gedachten en percepties, er minder in gevangen zitten en er vrijer mee leren omgaan? Dan ben je heel welkom op de activiteiten van Ont-moeten (zie hier).
2 Comments
Zo mooi om te lezen. En knap dat je het kon omkeren. Volgende keer ga ik er toch ook eens op letten. Of even je post terug lezen ?
Bedankt!
Het ging moeiteloos deze keer: een heel mooi cadeau!
Dat lukt zeker niet altijd hoor, maar weten dat ik in een baalmodus zit, helpt wel al om er minder in vast te zitten, en vooral: om het niet uit te werken op mensen rondom mij. Dat is ook al heel veel 🙂