Ik zag onlangs een documentaire over een boeddhistische non, Jeong Kwan, die blijkbaar erg goed kan koken. Ze leeft in een klooster in Zuid-Korea en maakt heel eenvoudige gerechten klaar. ‘Kloostereten,’ noemt ze het, temple food. Simpel eten zonder poespas. Toch zijn haar kookkunsten bekend tot bij de beste chefs in Frankrijk tot New York. Straf!
Wat mij het meeste trof aan deze zuster was niet zozeer haar sterrenstatus, maar de manier waarop ze de gerechten klaarmaakte. Met een bijzonder kalme geest, in opperste concentratie. Ze toverde de mooiste kleuren en vormen tevoorschijn met doodgewone ingrediënten als rijst, champignons en komkommer. Ik kreeg prompt zin om te gaan koken, terwijl ik totaal geen keukenprinses ben en ik deze taak doorgaans liever delegeer 😉
Courgette uit onze eigen tuin!
Of Jeong Kwan nu in haar moestuin aan het werken was of in de keuken groenten zat te snijden, steeds had ze een zachte en serene uitstraling. Voor mij belichaamde zij mindful leven in actie. Heel inspirerend. Het doet me denken aan een uitspraak van zenmeester Thich Nhat Hanh, die mij ook altijd weer treft:
Our practice is
to live our daily lives in such a way
that every moment, every act,
becomes an act of love.
Dat gaat nog een stapje verder dan enkel de dingen met aandacht doen. Hij moedigt ons aan om ze ook op een liefdevolle manier te doen. Zoals de boeddhistische kokkin heel teder en zacht omging met haar ingrediënten. Of zoals Thich Nhat Hanh vroeger het whiteboard afveegde: heel aandachtig en liefdevol. Vokomen ontspannen, zonder haast. Prachtig om te zien. (Het zien van zulke daden leert ons veel meer dan woorden ooit kunnen overbrengen, denk ik zo!)
Verliefd op een courgette
Mindful leven is heel eenvoudig, maar niet gemakkelijk. Vergeet jij het ook zo vaak? Zeker als het gaat om taakjes die we bijna dagelijks doen, staan we er niet echt bij stil. Wat in het verleden enorm geholpen heeft om wel mijn aandacht erbij te houden, is om de dingen te doen met al mijn liefde: stofvegen, thee inschenken, koken, mijn dagcrème opdoen, onze kat strelen, afwassen, … Alsof dat op dat moment het allerbelangrijkste is. Heel blij dat boeddhistische non Jeong Kwan me hier opnieuw aan herinnert.
Ik zou het bijna willen vergelijken met verliefd zijn. Op die momenten zie ik alles met meer verwondering. Met een tedere aandacht. Groenten snijden, bijvoorbeeld, doe ik dan met veel zachtheid en liefde. Ik geef mijn volle aandacht aan de groentjes die voor me liggen. Zeker als het groenten zijn uit onze eigen tuin, is het niet zo moeilijk om daar verwondering en liefde voor te voelen (zoals op de foto hierboven!).
Druk-druk en rap-rap
Dit is totaal het tegenovergestelde van de dingen op automatische piloot doen. Daar verval ik ook regelmatig in. Vlug-vlug nog even stofzuigen. Snel-snel de was opvouwen en opbergen. Rap-rap nog de afwas. Om daarna iets anders te kunnen doen, iets leukers. Probleem is: als ik me haast tijdens het afwassen, opplooien en stofzuigen, dan is de kans groot dat ik me in mijn vrije tijd ook moeilijk kan ontspannen. Mijn lichaam en geest zijn dan wellicht nog geagiteerd van al dat gejaag doorheen de rest van de dag.
Dus. Of ik nu stofveeg, de was opvouw, de vloer dweil of de afwas doe, kan ik mezelf er telkens aan herinneren dit mindful te doen, met zachte aandacht? Met een blik van verwondering, een hart vol liefde, en handen vol tederheid? Kan ik mezelf er steeds opnieuw aan herinneren om de dingen met zachte, liefdevolle aandacht te doen? Om werkelijk aanwezig te zijn als ik kook, afwas, onder de douche sta, of aan de strijk?
Dat is mijn beoefening: om in het leven te staan als die zuster in Zuid-Korea. Als een monnik in de stad. Met liefdevolle aandacht en aanwezigheid. En dat wil ik graag met je delen. Opdat we zo meer rust en vreugde kunnen ervaren, ook in de drukte van alledag.
Van harte,
Leni
—
PS: Wil jij ook meer mindful leven, opdat je niet zomaar door de dagen raast? Ontdek hier hoe ik jou daarbij helpen.
Leave a reply