emoties

Mijn vriend en ik proberen regelmatig tijd te maken om dankbaarheid naar elkaar toe uit te spreken. Een heel fijne gewoonte die onze zaadjes van vreugde en verbinding voedt. Maar vorige week ging het nogal moeizaam voor mij. Ik merkte dat ik diep moest nadenken om dingen te vinden waar ik dankbaar voor was. Het kwam niet vanzelf deze keer. Beetje confronterend dat mijn geest heel gemakkelijk focust op het negatieve, maar moeite moet doen om de goede dingen te zien…

(Gelukkig nam hij het niet persoonlijk. Hij weet dat het meer met mijn geest te maken heeft dan met hem!)

Ook al wil ik mezelf niet forceren om elke dag dankbaar te ‘moeten’ zijn, besef ik wel heel goed dat dankbaarheid een keuze is. Een beslissing. Als we onze geest laten doen, zal die vaak verzanden in klagen, zagen en balen. (Ik denk toch niet dat ik daar de enige in ben, right?). Zeker in deze dagen waarbij ons dagelijks leven in de war gestuurd wordt en we veel vanzelfsprekendheden moeten missen, kunnen we al eens de neiging hebben om zwart te kijken. Om te focussen op wat er allemaal niet meer mag en wat we graag anders zouden willen.

Het is heel normaal dat we het deze dagen soms moeilijk hebben. Het vooruitzicht van een andere soort kerst, het vele thuiswerken en online zijn, het gebrek aan sociaal contact en aanraking, … Soms kan het ons te veel worden. En niet weten hoe lang dit nog gaat duren, zorgt ervoor dat we ons bezorgd, gestrest of angstig voelen. We kunnen er bij momenten moedeloos van worden. Stuk voor stuk heel normale reacties op deze ongewone situatie. Hoe hiermee om te gaan?

The quiet miracles

Voor mij was die ochtend met mijn vriend een kleine wake-up call. Een teken dat mijn geest in zwaarte en negativiteit was beland. Als het me niet lukt om vlotjes tien dingen op te sommen waar ik dankbaar voor ben, is er iets loos. Dan is mijn blik vertroebeld. Want ik weet heel goed dat er talloze dingen zijn, maar dat ik ze gewoon even niet zie.

(meer…)