Corona? Crisis? Stress? Als je mindful bent, heb je daar helemaal geen last van. Dan ben je altijd kalm, rustig, relaxed. Slecht nieuws kan jou niet uit je lood slaan. Veranderingen omarm je met gemak. Moeiteloos. Je wordt elke dag fluitend wakker en bent in elk moment volkomen gelukkig. Altijd. Helemaal. Zen.
Herkenbaar? Nee? Voor mij ook niet. No worries!
Dat is ook helemaal niet hoe het werkt. Mindfulness is geen wondermiddel. Dat heb je wellicht al ondervonden. Het tovert onze problemen niet weg. Enkele malen ademen en hupsakee: geen zorgen meer. Je even afsluiten van de buitenwereld, de ogen dicht, en alles is weer goed. Alles is “oké”. Niet dus.
(c) Katsushika Hokusai
Integendeel, zou ik bijna durven zeggen. Ik merk dat ik heel erg geraakt word door wat er nu gebeurt. Dat slecht nieuws soms enorm kan binnenkomen. Misschien opent mindfulness ons net nog meer voor de wereld. Omdat we leren moeilijke gevoelens toe te laten, zonder er per se door overspoeld te worden. Of door niet te panikeren als we ons eens overweldigd voelen. Herken je dat?
In die zin is mindfulness wel een wondermiddel. Het helpt me beter dealen met de turbulentie, de chaos en onzekerheid. Met de machteloosheid, het verdriet, de prikkelbaarheid, de bezorgdheid. Ik heb geleerd dat het oké is om geraakt te worden door wat er gebeurt. Dat ik niet onaantastbaar hoef te zijn. Dat ik niet elke dag in balans, gecenterd, stabiel hoef te zijn. Ik kan mee surfen op de golven van het leven, die de laatste tijd soms erg hoog zijn…
Het wonder zit hem voor mij in het toelaten. In het toenadering zoeken in plaats van weg te lopen of te onderdrukken. Als ik mijn machteloosheid kan erkennen en doorvoelen, dan zakt het vanzelf weer. Als ik mijn verdriet er kan laten zijn – persoonlijk verdriet of verdriet voor de wereld – dan ontstaat er vanzelf ook weer vreugde. Zolang ik mijn emoties kan laten komen en gaan, ongecensureerd, vindt de rust en stabiliteit mij vanzelf weer terug.
We hoeven dus niet altijd relaxed en vrolijk te zijn. Glimlachend, tevreden, Zen. Wat een opluchting! De vraag is: hoe ontmoet ik dit moment, zoals het zich ontvouwt? Kan ik mijn ervaring liefdevol ontvangen? Ben ik zacht voor mezelf in momenten van ongemak, twijfel, onmacht en verdriet? Of geef ik mezelf op de kop? Loop ik ervan weg? Dat kunnen interessante vragen zijn om te onderzoeken.
Hoe gaat het met jou deze dagen? Hoe gaat het werkelijk met jou, los van hoe je vindt dat je je moet voelen, of hoe je zou willen dat je je voelt? En hoe helpt mindfulness jou al dan niet om deze periode te navigeren? Ik lees het heel graag als je zin hebt om te delen. Dank je!
Leave a reply