Een vriend van me zei onlangs:
“Leni, je bent zo meevoelend.
Het is fijn om met je te praten.
Bijna niemand in mijn omgeving
kan zo aandachtig luisteren als jij.”
Het raakte me op verschillende manieren.
Ik voelde me uiteraard erg gewaardeerd.
Zijn woorden verwarmden mijn hart
en deden mijn ogen even glimlachen.
Tegelijk deed het me ook wat verdriet
dat hij zich zo vaak alleen voelt met zijn pijn.
Dat het uitzonderlijk is dat iemand echt luistert.
Dat er niemand lijkt te zijn die tijd en ruimte heeft.
Hier begint het
Nochtans deed ik helemaal niets bijzonders.
Of toch niets anders dan anders.
Ik was gewoon luisterend aanwezig.
Blijkbaar was dat voor hem niet zo gewoon… (meer…)
