Wat zit ik mensen toch aan te sporen om te vertragen,
om naar binnen te gaan, om de stilte op te zoeken
als de wereld in brand staat?
Hoe kunnen we op een kussen gaan zitten
terwijl er zoveel mensen lijden?
Is dat wel te verantwoorden?
Het kan zo zinloos lijken…
Egoïstisch zelfs, egocentrisch.
Waarom zouden we daar tijd aan besteden?
Daar zit ik soms wat mee gewrongen.
Met de ogenschijnlijke zinloosheid van het zitten.
En sluimerende schuldgevoelens tot gevolg.
Geëngageerd boeddhisme
Mijn leraar Thich Nhat Hanh (Thay) was hierin heel duidelijk.
Hij zei dat we van ons kussen moeten afkomen
om actief bij te dragen aan een betere wereld.
Mediteren alleen is niet genoeg.
Er is ook actie nodig.
Heilzame, geweldloze actie.
Geëngageerd boeddhisme, noemde hij het.
Waar spiritualiteit en activisme samenkomen.
Waar meditatie en actie niet langer tegengestelden zijn.
Maar, zo zei hij ook heel duidelijk,
mindfulness is wel de basis voor heilzame actie.
Onze daden dienen voort te komen uit onze beoefening. (meer…)
Ik kan misschien de wereld niet redden.
Al tijdens mijn eerste retraite bij hem kwam die boodschap sterk bij me binnen: you are not a drop. Stroom maar mee met de rivier. Met de sangha. Gedraag je niet als een aparte druppel. Met andere woorden: hou je niet afzijdig. Blijf niet op je eiland zitten.
