Eenzaamheid vind ik één van de moeilijkste emoties. Bij uitstek.
Soms voelt het als een stekende pijn, intens en overweldigend.
Soms is het eerder een onderhuids, onbestemd gevoel van leegte.
Vaak is er de neiging om die leegte te willen opvullen.
Dan voel ik me heel afhankelijk van de aandacht van anderen. Behoeftig. Needy.
En daar zitten dan weer oordelen op: dat ik anderen niet nodig mag hebben, dat ik onafhankelijk moet zijn, volwassener, enzovoort.
Je kent het misschien wel.
Hoe hiermee om te gaan?
Eerst en vooral: gemakkelijk vind ik het niet.
Toch zijn er een aantal dingen die mij helpen in deze momenten.
Niet zozeer dat de eenzaamheid dan weg is, maar ze wordt een pak draaglijker.
teeds bewust zijn van wat je doet. Wat je denkt. Wat je voelt. Stilstaan bij wat je ervaart. Met aandacht je tanden poetsen, douchen, eten, wandelen. Mindful spreken en luisteren. Poeh! Soms is het veel gemakkelijker om niet stil te staan. Veel leuker om gewoon door te gaan en je eigen ding te doen.
Het is zo gemakkelijk om mindfulness te associëren met een bepaalde toestand: als ik mindful ben, dan zal ik rustig, kalm, tevreden, liefdevol of gelukkig zijn. Maar zo werkt het niet. Mindful zijn betekent gewaar zijn van wat er hier en nu in me leeft, wat het ook is, en daar mijn volledige aandacht aan geven. Erbij blijven zo lang het duurt. En als het soms te overweldigend is, dan even een pauze nemen en iets anders gaan doen. Maar de intentie blijft om intiem te worden met mijn ervaring in dit moment. Precies zoals ik nu ben, met al mijn kleine kantjes. Dus ook de onzekerheid, jaloezie, angst, boosheid, zelfs het venijn. Het beeld loslaten van hoe ik zou moeten of willen zijn, en mezelf toestaan te zijn wie ik nu ben. (Venijnig, ik? Soms wel, ja!) Het is enorm bevrijdend om mijn eindeloze self-improvement-project stop te zetten. Of liever: om de neiging om mezelf te willen veranderen te zien opkomen, en de pijn van de zelfafwijzing die eronder zit liefdevol te erkennen.
