Mindfoolness
Soms kan het zo vermoeiend zijn: mindful leven! S
teeds bewust zijn van wat je doet. Wat je denkt. Wat je voelt. Stilstaan bij wat je ervaart. Met aandacht je tanden poetsen, douchen, eten, wandelen. Mindful spreken en luisteren. Poeh! Soms is het veel gemakkelijker om niet stil te staan. Veel leuker om gewoon door te gaan en je eigen ding te doen.
Misschien heb je ook momenten dat je ‘fuck mindfulness’ wil zeggen. Nu even niet. Het is al druk genoeg, zonder ook nog eens mindful te moeten zijn. Je hebt er geen zin in. Er is weerstand tegen mediteren. En teleurstelling als je merkt dat je er geen tijd voor maakt. Waardoor de weerstand nog groter wordt, want je associeert het nu met tekortschieten, falen, mislukken.
Hoe hieruit te geraken? Zullen we mindfulness maar overboord gooien dan? Hm, dat is zeker een optie, maar ik zou het persoonlijk niet aanraden. Ik herken de innerlijke strijd wel heel goed: het streven, het goed willen doen, tot op het moment dat het vermoeiend wordt. En er zelfs een afkeer komt tegen mindfulness en alles wat ermee te maken heeft. Het woord ‘mindfulness’ hangt me soms eerlijk gezegd de keel uit. Maar al deze dingen zijn slechts ideeën en reacties van de mind. Het is niet waar het werkelijk om draait.
“Stop met mediteren, Leni!”
Als mindfulness een moeten is geworden, is het een teken dat we op een verkeerd spoor zitten. Ik ken dat dwaalspoor zelf ook uit eigen ervaring. Het werd me zo’n zeven jaar geleden duidelijk gemaakt door een zenleraar uit Gent. Hij wond er geen doekjes om: “Mediteer eens een paar weken niet, Leni. En kijk wat dat met je doet.” Heel vreemd om dit uit de mond van een meditatieleraar te horen! Ik was ontzettend verbaasd, gechoqueerd. Temeer omdat ik dacht dat ik goed bezig was. Ik was een ijverige studente, die dagelijks de discipline kon opbrengen om te gaan zitten. En nu vertelde hij me dat ik er best even mee kon stoppen. Qué? Ik was dus wel onderweg naar de verlichting, hè?
Hij raadde me aan om pas terug te beginnen mediteren als ik het echt wou. Als het geen moeten meer was (!). Ondanks mijn initiële verbazing en weerstand, deed ik wat hij me vroeg. Iets in mij wist wellicht dat hij een punt had. Na enkele dagen begon ik mijn ochtendmeditaties al te missen. Ik ervaarde dat meditatie me hielp om meer aanwezig te zijn, in contact met mezelf, ontspannen in mijn lichaam en minder opgesloten in mijn hoofd. Toch hield ik vol en mediteerde ik een tijdje niet.
Dit experiment deed me inzien dat ik niet langer hoefde te mediteren omdat het moest, maar omdat ik het werkelijk wilde. Omdat ik er de vruchten van had ervaren. Het voelde niet meer aan als een opdracht, als een ‘to do’, maar als een cadeau aan mezelf. Sindsdien ga ik zitten ik vanuit verlangen, niet vanuit verplichting. Vanuit toewijding, niet vanuit discipline. Omdat ik er deugd van heb, niet omdat het moet. Het lijkt misschien subtiel, maar het is een wezenlijk verschil. Mediteren zonder moeten, zonder innerlijke strijd.
Dat wil niet zeggen dat meditatie altijd een pretje is of dat ik er elke dag even veel zin in heb. Maar ik weet wel waarom ik het zo belangrijk vind. Het gaat niet zozeer over het half uur per dag op mijn kussen, maar over de rest van de dag. Als ik mediteer, heb ik misschien net iets meer ruimte om naar het verhaal te luisteren van een vriendin die belt. Ben ik net iets aandachtiger voor de kleurenpracht van de lente, de felgroene bladeren aan de bomen en de bloemen in de tuin. Ben ik net iets meer aanwezig aan tafel. Net iets creatiever in mijn job. Heb ik net iets meer draagkracht om de pijn van de wereld binnen te laten (hoewel dat een serieuze uitdaging blijft). En kan ik net iets beter mijn eigen kwetsbaarheid aanvaarden en mijn emoties toelaten en doorvoelen. En zo zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan.
Ontspannen in moeiteloosheid
Meditatie staat niet los van mijn dagelijks leven. Het is niet iets dat ik ‘doe’, naast Italiaans leren, gaan joggen of gitaar spelen. Mindfulness is geen apart hokje. Een eilandje van stilte naast de rest van het leven. Integendeel: het is mijn leven. Daarmee bedoel ik: het zit verweven in elk moment van de dag. Als een zachte ondertoon van gewaarzijn, van aanwezigheid, ook in de momenten dat ik afwezig ben of afgeleid. In de momenten waarop ik geen zin heb om mindful te zijn. De momenten van weerstand, van ‘Fuck mindfulness’. Ook in die momenten is het liefdevol gewaarzijn daar. Het vermogen om vriendelijk op te merken wat er gaande is.
Dat is onze natuur. Het is een aangeboren vaardigheid. Het hoeft dus geen moeite kosten. We hoeven er niet hard ons best voor te doen. We kunnen ontspannen in ons aangeboren vermogen om aanwezig te zijn met alles wat er is. Effortlessly. Zonder inspanning. Moeiteloos. En zo met meer lichtheid en ontspanning beoefenen. En daar de vreugde en vrijheid van ervaren.
Herken jij dit ook bij jezelf? De innerlijke strijd van het ‘moeten’ en/of de bevrijding ervan? Ik lees het graag!
Zonnige lentegroet,
Leni
PS: Wil je ook leren ont-moeten en meer lichtheid en ontspanning ervaren in je beoefening? Ontdek hier hoe ik jou daarbij kan helpen!
Leave a reply