Kopje onder
Af en toe komt het op: een golf van eenzaamheid.
Soms als ik alleen ben, soms ook in groep.
Op retraite, bijvoorbeeld, of op de dansvloer,
of zelfs bij mijn vrienden of mijn familie.
Onlangs had ik weer zo’n golf op bezoek.
Een intense variant, die moeilijk hanteerbaar was.
Gelukkig volgde ik in die week een online sessie
bij Britse meditatieleraar en auteur Jeff Foster.
Zijn stem gaf mij de nodige bedding
om de eenzaamheid te kunnen laten zijn.
Om mijn tranen te kunnen laten stromen.
Om erbij te durven blijven.
Het was een heilig, helend moment.
Als ik eindelijk stop met vluchten of fixen.
Als ik mijn eenzaamheid werkelijk ontmoet.
Dan is het draaglijk. Dan is het te verdragen.
The mind to the rescue?
Voordien was ik er vooral van aan het weglopen.
Mijn smartphone bood een welkom toevluchtsoord,
maar ook in mijn hoofd kon ik urenlang vertoeven.
Mijn mind probeerde het uit alle macht op te lossen:
Hoe kan ik dit voorkomen in de toekomst?
Misschien moet ik meer sociale activiteiten inplannen.
Misschien moet ik verhuizen naar een plek met meer mensen.
Etc.
Mijn geest spuide ook allerlei oordelen:
Ik zou toch niet eenzaam mogen zijn.
Ik mag niemand anders nodig hebben.
Ik moet me compleet voelen op mezelf.
Etc.
Hoe goedbedoeld al die gedachten ook waren,
ze leidden me nog verder weg van mezelf. (meer…)
Toen ik me bij momenten heel uitgeput voelde,
Mijn leraar Thich Nhat Hanh (Thay) was hierin heel duidelijk.
Ik kan misschien de wereld niet redden.
