Ik zou zo graag spontaner zijn.
Ongeremder. Impulsiever.
Daar zou ik veel voor geven.
Dan zou ik me vrijer voelen.
Meer ontspannen.
Beter in mijn vel.
Yes! Breek uit jezelf, Leni!
Laat je geremdheid los.
Wees gewoon spontaan.
Onlangs besefte ik dat het wringt
om zo tegen mezelf te spreken.
Dat ik spontaner zou ‘moeten’ zijn.
Alsof geremd zijn niet oké is.
Iets om te overwinnen.
Om vanaf te geraken.
Het impliceert dat ik anders moet zijn dan ik ben.
Het is dus eigenlijk een vorm van zelfafwijzing.
Ik wijs het deel in mezelf af dat zich geremd voelt.
Wat als ik dat deeltje nu eens alle ruimte geef? (meer…)