zelfcompassie

Corona? Crisis? Stress? Als je mindful bent, heb je daar helemaal geen last van. Dan ben je altijd kalm, rustig, relaxed. Slecht nieuws kan jou niet uit je lood slaan. Veranderingen omarm je met gemak. Moeiteloos. Je wordt elke dag fluitend wakker en bent in elk moment volkomen gelukkig. Altijd. Helemaal. Zen.

Herkenbaar? Nee? Voor mij ook niet. No worries!

Dat is ook helemaal niet hoe het werkt. Mindfulness is geen wondermiddel. Dat heb je wellicht al ondervonden. Het tovert onze problemen niet weg. Enkele malen ademen en hupsakee: geen zorgen meer. Je even afsluiten van de buitenwereld, de ogen dicht, en alles is weer goed. Alles is “oké”. Niet dus.

(c) Katsushika Hokusai

Integendeel, zou ik bijna durven zeggen. Ik merk dat ik heel erg geraakt word door wat er nu gebeurt. Dat slecht nieuws soms enorm kan binnenkomen. (meer…)

Het verlangen naar zelfverbetering
Mindfulness is geen self-improvement: toen ik deze zin jaren geleden voor het eerst tegenkwam bij Edel Maex, stond ik totaal perplex. Ik kon de waarheid van die uitspraak duidelijk voelen, en tegelijk wist ik dat ik zelf op een ander spoor zat. Heel lang heb ik gedacht dat mindfulness me uiteindelijk wel zou verlossen van zogenaamde onaangename emoties. En soms sluipt deze verwachting er nog in, heel subtiel. Alsof ik niet goed bezig ben als ik bepaalde emoties ervaar. ‘Nog steeds’ zoveel verdriet. ‘Nog steeds’ die twijfel en onzekerheid. Zou ik daar ondertussen niet boven moeten staan? Zou dat niet al lang verwerkt moeten zijn?

Het is zo gemakkelijk om mindfulness te associëren met een bepaalde toestand: als ik mindful ben, dan zal ik rustig, kalm, tevreden, liefdevol of gelukkig zijn. Maar zo werkt het niet. Mindful zijn betekent gewaar zijn van wat er hier en nu in me leeft, wat het ook is, en daar mijn volledige aandacht aan geven. Erbij blijven zo lang het duurt. En als het soms te overweldigend is, dan even een pauze nemen en iets anders gaan doen. Maar de intentie blijft om intiem te worden met mijn ervaring in dit moment. Precies zoals ik nu ben, met al mijn kleine kantjes. Dus ook de onzekerheid, jaloezie, angst, boosheid, zelfs het venijn. Het beeld loslaten van hoe ik zou moeten of willen zijn, en mezelf toestaan te zijn wie ik nu ben. (Venijnig, ik? Soms wel, ja!) Het is enorm bevrijdend om mijn eindeloze self-improvement-project stop te zetten. Of liever: om de neiging om mezelf te willen veranderen te zien opkomen, en de pijn van de zelfafwijzing die eronder zit liefdevol te erkennen.
(meer…)