Slik. Met de neus op de feiten, noemen ze dat dan.
Onlangs volgde ik een opleidingsdag rond ondernemen. (Want daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken!) Tijdens een oefening vroeg onze coach om op te schrijven wat we op een gemiddelde week allemaal doen en hoeveel tijd we erin steken. Ik had daar nog nooit zo gedetailleerd bij stilgestaan. Was even slikken toen ik alle uren en minuten optelde.
Ik kwam al snel aan 50 uur. En dan had ik het nog vrij laag ingeschat ook. Oeps!
Ik wist al wel dat ik veel werk. Dat ik veel uren per week bezig ben met Ont-moeten (mijn onderneming, hè, niet het werkwoord). Maar ik ging ervan uit dat ik toch nog voldoende ruimte overliet voor ontspanning. Dat ik van zelfzorg een prioriteit maakte: genoeg tijd voorzien voor mijn lichaam en geest om tot rust te komen. Om plezier te maken. Om even te resetten.
Een valkuil is natuurlijk dat ik mijn werk heel graag doe. Het voelt vaak niet als ‘werken’. Ik heb altijd gezegd: mijn ideale job is wat ik ook zou doen als ik er niet voor betaald zou worden. En dat is nu het geval. Mensen leren mediteren, blogposts schrijven, workshops rond bepaalde thema’s uitwerken, de dharma delen met anderen: dat is wat ik het liefste doe. Dus daar mag best veel tijd in kruipen. Geen probleem, toch?
Maar er is nog een andere valkuil. Een veel hardnekkigere. Ik ervaar ook veel onderhuidse ‘moetens’ in mezelf die me voortdurend aanzetten tot actie. Enkele voorbeelden: (meer…)
