Ik weet niet hoe lang jij al op het pad bent van mindfulness/ bewustzijn/ liefde/ mededogen
– of hoe we dit prachtige pad naar vrijheid en vrede ook willen noemen –
maar zelf beoefen (en ploeter) ik al zo’n twintig jaar. Vrij intensief.
Ik herinner me één van mijn eerste retraites bij zenleraar Frank de Waele.
Tijdens een individueel gesprek drukte hij me op het hart:
‘Boosheid is oké. Het is een normale, menselijke emotie.’
Ik was stomverbaasd. ‘Hoezo? Ik zou toch niet boos mogen worden?
Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Dan mediteer ik toch niet goed?’
Ik wilde hem wel geloven, maar ik had een ander beeld voor ogen.
Het heeft me vele jaren gekost eer ik besefte dat dit net het probleem is.
Het beeld dat ik heb van een goede beoefenaar, van iemand die mediteert,
van hoe ik zou moeten zijn, zit mijn beoefening net enorm in de weg.
Het is bovendien heel pijnlijk, zeker in momenten van lijden.
Boosheid? Mag niet. Daar moet ik boven staan.
Verdriet? Even misschien, maar zeker niet te lang.
Onbewust sluimert voortdurend het idee: Ik moet meer zen zijn.
Sereen. Gelijkmoedig. Liefdevol glimlachend. Gecenterd. Kalm.
Het is een vorm van zelfafwijzing: wat ik voel, is niet oké.
Mijn boek is een neerslag van deze lange, rijke zoektocht.
Naar meer en meer delen van mezelf erkennen en omarmen.
En minder luisteren naar de stem die zegt dat het anders moet.
Hoe helend is het om mezelf te ont-moeten waar ik ben.
Inclusief de boosheid die er soms is, de rouw en de tranen.
Om alle kleuren van het palet van ervaringen te durven toelaten.
Ik hoop dat het boek jou de smaak geeft van diepe zelfacceptatie.
Van mogen zijn zoals je bent, en mogen voelen wat je voelt.
En de vrede, opluchting, ontspanning en zachtheid die dat brengt.
Dus ja, als je het mij vraagt, is dit een boek dat je gelezen MOET hebben.
Maar, euh, voel je zeker niet verplicht 😉
Het boek bestellen kan je HIER.
Leave a reply