Zitten en zwijgen
Zeven dagen stilte. Niets doen. Geen telefoon, geen boeken, geen gesprekken, geen afleiding. Just me, myself and I. En de bomen. En het meer. De zonsondergang. Een tas thee. Regendruppels die vallen op het dak. De zachtheid van mijn deken. Keelpijn die komt en gaat.
In plaats van mezelf voortdurend af te leiden met activiteiten, werd ik tijdens de retraite uitgenodigd om mezelf over te geven aan nietsdoen. Te vertragen, stil te vallen, gewoon bij mezelf aanwezig te zijn. Piece of cake, dacht ik in het begin, maar het bleek toch iets moeilijker dan ik had verwacht.
Château Frandeux: prachtige locatie voor deze retraite
Door radicaal te stoppen met alle input, werden de stemmen in mijn hoofd duidelijker. De stem die zegt: vooruit, actie, doe iets! De stem die commentaar heeft op alles wat ik zie, hoor, doe, zelfs op wat ik denk. De stem die herinneringen uit het verleden herkauwt. En nog eens. En nog eens. Heel interessant om al die verschillende stemmen te leren kennen, zonder er automatisch in mee te gaan. (meer…)
Het is zo gemakkelijk om mindfulness te associëren met een bepaalde toestand: als ik mindful ben, dan zal ik rustig, kalm, tevreden, liefdevol of gelukkig zijn. Maar zo werkt het niet. Mindful zijn betekent gewaar zijn van wat er hier en nu in me leeft, wat het ook is, en daar mijn volledige aandacht aan geven. Erbij blijven zo lang het duurt. En als het soms te overweldigend is, dan even een pauze nemen en iets anders gaan doen. Maar de intentie blijft om intiem te worden met mijn ervaring in dit moment. Precies zoals ik nu ben, met al mijn kleine kantjes. Dus ook de onzekerheid, jaloezie, angst, boosheid, zelfs het venijn. Het beeld loslaten van hoe ik zou moeten of willen zijn, en mezelf toestaan te zijn wie ik nu ben. (Venijnig, ik? Soms wel, ja!) Het is enorm bevrijdend om mijn eindeloze self-improvement-project stop te zetten. Of liever: om de neiging om mezelf te willen veranderen te zien opkomen, en de pijn van de zelfafwijzing die eronder zit liefdevol te erkennen.
