Pushing buttons
Gisterenavond aan telefoon. Mijn partner zegt iets en ik vlieg de gordijnen in. Ik klap toe, trek me terug. Er werd iets aangeraakt. Een oud zeer. Het idee dat ik niet de moeite waard ben. Dat hij niet echt om me geeft. De angst om verlaten te worden. Boosheid. Onzekerheid. Verdriet. Maar ik zeg er niets van. Ik ben stil. Veilig in mijn schulp…
De ochtend nadien besef ik duidelijker wat me overkomen is. Het ging niet zozeer over wat hij zei, maar hoe het bij mij binnenkwam. Hoe de filter van voorgaande ervaringen zich ermee heeft bemoeid. Wat mijn geest ervan heeft gemaakt. Allerlei worst-case scenario’s. Achteraf bleek dat dat niet helemaal overeenkwam met wat hij effectief gezegd had of bedoelde.
Het is zo gemakkelijk om mindfulness te associëren met een bepaalde toestand: als ik mindful ben, dan zal ik rustig, kalm, tevreden, liefdevol of gelukkig zijn. Maar zo werkt het niet. Mindful zijn betekent gewaar zijn van wat er hier en nu in me leeft, wat het ook is, en daar mijn volledige aandacht aan geven. Erbij blijven zo lang het duurt. En als het soms te overweldigend is, dan even een pauze nemen en iets anders gaan doen. Maar de intentie blijft om intiem te worden met mijn ervaring in dit moment. Precies zoals ik nu ben, met al mijn kleine kantjes. Dus ook de onzekerheid, jaloezie, angst, boosheid, zelfs het venijn. Het beeld loslaten van hoe ik zou moeten of willen zijn, en mezelf toestaan te zijn wie ik nu ben. (Venijnig, ik? Soms wel, ja!) Het is enorm bevrijdend om mijn eindeloze self-improvement-project stop te zetten. Of liever: om de neiging om mezelf te willen veranderen te zien opkomen, en de pijn van de zelfafwijzing die eronder zit liefdevol te erkennen.
