Boeddha op de televisie

Soms, heel soms, tijdens een nachtelijke internetwandeling, stoot je onverwachts op een pareltje. Gisteren ontdekte ik – op zoek naar wat onschuldig entertainment – plotseling een interview met Dirk De Wachter in de Kruitfabriek. Hij deed er een aantal straffe uitspraken, zoals: ‘Onze hele samenleving lijdt aan Borderline’ en ‘We moeten onze kinderen leren om een klein beetje ongelukkig te zijn’.

Controverse in prime time: I like it! 🙂 Je zou net verwachten dat een psychiater pleit om kinderen te leren om gelukkig te zijn. Maar Dr. De Wachter vindt dat we ongelukkig moeten leren zijn. In plaats van krampachtig achter geluk aan te lopen en ons lijden te verstoppen achter een masker van zorgeloosheid, moeten we ongeluk leren verdragen. Moeilijke gevoelens toelaten en er met elkaar over praten. Onze kwetsbaarheid erkennen en delen. My thoughts exactly: zie ook deze post!

In het interview zit eigenlijk genoeg materiaal voor meerdere blogposts, maar wat mij vooral raakte, was toen hij zei: “Ik ben bezorgd. Ik zie elke dag in mijn kabinet de miserie van het leven. En ik zie dat dat in onze geluksmaatschappij heel erg wordt ontkend. Dat wordt buiten de muren gehouden. Men doet alsof het allemaal fantastisch is.” Ja lap, die zat. Heel raak. De miserie van het leven wordt ontkend. We willen het liever niet zien. We willen dat het allemaal fantastisch is. Tegen beter weten in eigenlijk, want ergens weten we wel dat het allemaal toch niet zo fantastisch is.

Dit doet me denken aan wat de Boeddha indertijd al zei: lijden is deel van het leven. We kunnen er niet omheen. Lijden is onvermijdelijk: we worden geboren, worden oud en/of ziek en gaan uiteindelijk dood. Niemand komt er zonder kleerscheuren vanaf. De Boeddha noemde het ‘dukkha’, wat meestal vertaald wordt als ‘lijden’ maar eigenlijk veel ruimer gaat: het is stress, ongemak, vermoeidheid, doelloosheid, onrust, twijfels, eenzaamheid, … Alles wat onaangenaam is, zou je kunnen zeggen. Van het kleinste pijntje tot het diepste verdriet. Dukkha.

Toch kunnen we er zo moeilijk tegen, hè. We vermijden of ontkennen de downs van het leven. We willen ze niet zien, we willen ons niet slecht voelen. Hoe kunnen we dan leren om ongelukkig te zijn? Om beter om te gaan met pijn, verdriet, stress, dukkha? (meer…)