Het is winter. Geen ijzige vriest-dat-het-kraakt soort winter, maar toch. De bomen hebben hun bladeren verloren en staan nu groot en kaal te wezen. De dagen zijn kort. De chauffage staat aan. Het is de tijd van jaar om met een warmwaterkruik in de zetel een hartverwarmend filmpje te kijken. Om opgekruld onder een deken een boek te lezen. Heerlijk!
Cocooning
Op mijn to do-list voor de kerstvakantie stond: een nieuwe blogpost maken. Maar ik merkte dat ik het maar uitstelde en uitstelde. Geen inspiratie. Geen behoefte om te delen. Geen inzichten te vermelden, geen boeiende gebeurtenissen. Net op het moment dat het gebrek aan productiviteit aan me begon te knagen, las ik een verhelderend artikel in de Happinez. Mijn favoriete columniste, Lisette Thooft, stelt dat we in de winter gerust het ritme van de natuur mogen volgen. De dieren doen een winterslaap, de akkers liggen braak, en ook wij mogen het wat rustiger aan doen. De stilte en rust van de winter proeven. Even niet productief zijn, even niet druk doen. Precies wat ik nodig had!
Er is een tijd om te creëren
en een tijd om af te wachten… tot het tijd is.
(Lisette Thooft)
Toegegeven, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Er zijn de voorbije weken dan ook momenten geweest van onrust en verveling. En toch had het iets ontzettend bevrijdends: mezelf toestaan om een soort winterslaap te doen. Even niet de wereld hoeven te veranderen. Even niets te hoeven tout court. Asociaal mogen zijn. Gezelschap opzoeken wanneer ik zin heb, niet omdat het verwacht wordt. Niets te hoeven creëren, maar gewoon wachten, luisteren, stil zijn en ontvangen.
De winter is bij uitstek een tijd van inkeer, van jezelf terugtrekken in je cocon. Nu heb ik daar niet enkel in de winter nood aan – ook in de zomer kan ik mijn kluizenaarsmomenten hebben – maar in de winter lijkt de natuur er uitdrukkelijk haar zegen over te geven. “Het is buiten toch koud en donker, lieverd,” fluistert ze me toe, “dus blijf gerust gezellig in je kot.” In mijn cocon. Heerlijk! 🙂
Blijkbaar had ik dat artikel nodig om mezelf de rust te gunnen waar ik naar verlangde. Om de stem in mij die nietsdoen veroordeelt en me steeds aanzet tot actie even het zwijgen op te leggen. Om mezelf toe te staan een tijdje braak te liggen. Niets willen zaaien, niets oogsten, maar gewoon afwachten. Recuperen. Uitrusten.
De winter in je hart
Lisette Thooft beweert ook dat we tegenwoordig de betekenis van de winter een beetje zijn kwijtgeraakt. Vroeger, zo schrijft ze, verzamelden mensen rond het haardvuur om elkaar mythische verhalen te vertellen. Verhalen over afwachten, loslaten, afscheid nemen. Zoals de Griekse mythe van Persephone. Kort verteld: moeder Demeter geraakt dochter Persephone kwijt aan de onderwereld en zoekt de hele winter lang naar haar. Pas als het lente wordt, komt haar dochter terug. Een mythe over afscheid, verdriet en hoop. Op die manier werd de winterse symboliek doorgegeven van generatie op generatie, en voelden mensen de winter tot diep in hun ziel.
Ondertussen hebben stilte en soberheid plaatsgemaakt voor kerststress en eindejaarsdrukte. We boeken last-minute vliegvakanties naar de zon om te vluchten uit de koude, donkere dagen. Begrijpelijk, natuurlijk: wie verkiest nu koude boven warmte, duisternis boven licht? Toch kan de winter ons veel leren: het kan een tijd zijn van bezinning en innerlijke stilte. Een tijd waarin de bomen ons vertellen: het is goed geweest, rust nu maar. Een periode waarin we terugkijken op het voorbije jaar en alles even laten bezinken. Een seizoen waarin we onze batterijen opladen om uiteindelijk weer te kunnen herleven in de lente.
Laten we de tijd nemen om de winter te voelen tot diep in ons hart, diep in onze botten. Laten we ruimte geven aan de stilte, opdat de drukte in ons hoofd wat kan gaan liggen. Laten we genieten van het feit dat dit seizoen ons volledig bijtreedt in het kwalitatief nietsdoen. Laten we een voorbeeld nemen aan de bomen, die nu gewoon stil staan te staan, even geen CO2 opnemen en geen vogels huisvesten, maar gewoon hun prachtige zelf staan te wezen tot het weer lente wordt.
Ik kan nog heel veel leren van de winter.
Ik wens ons allemaal een gezellig 2013, met voldoende rust en stilte in ieder seizoen!
6 Comments
dag Leni,
wat een mooie blogpost weer! complimenten! mooi gedaan en fijn dat je die mooie woorden wil delen!
ik heb even nood aan wat commentaar op het volgende: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws en dan klikken op het item van de dansende ambtenaren 🙂 ik zou graag even van jou horen na 1 keer kijken of het te erg is wat ik zei… wees kritisch 🙂
alvast bedankt! liefs, S
Thanks, dear!
Hehe, leuk filmpje. No worries, op televisie zeggen dat dansen je hobby is, kan volgens mij nog net, hoor 😉
x
Heerlijk zo’n blog die er maar komt enkel aangestuurd vanuit oprechtheid! Mooi geschreven en geruststellende woorden.
Merci, Stefke! Misschien kunnen we binnenkort nog eens samen de kluizenaar uithangen 😉
Zo herkenbaar, Leni, het lijkt wel alsof je kon binnen kijken in hoe ik invulling gaf aan mijn kerstvakantie. Stoppen, rusten, helen….
Mooi, Marleen! Dat klinkt als een zalige kerstvakantie! x