Een vriend van me zei onlangs, in een gesprek dat me erg raakte, dat hij graag al vader had willen zijn. Ik voelde de pijn rond zijn hartstreek vibreren in mijn lijf. Of misschien was het mijn eigen onvervulde kinderwens die mee resoneerde. Of een combinatie. In ieder geval: het ontroerde me om getuige te mogen zijn van zijn verdriet.
Toen zei hij plots: ik wil hier niet te veel aandacht aan geven. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. Ik wil genieten van wat er hier en nu is, in plaats van te focussen op wat ik niet heb. Als ik bezig ben met mijn verlangen naar een kind, leef ik vooral in de toekomst. Terwijl ik vooral in het hier en nu wil zijn.
‘Hm. Je verlangen is toch ook hier en nu?’ probeerde ik nog.
Maar hij wilde er niet van weten.
(c) Banksy
Dankbaar of depressief?
Het klinkt heel plausibel: focus vooral op wat je hebt
in plaats van je blind te staren op wat je zou willen.
Anders mis je de schoonheid van het leven.
Ben ik het volmondig mee eens.
En toch…
We kunnen ook te ver doorschieten
in onze pogingen om vooral dankbaar te zijn.
We kunnen in een subtiele denkfout belanden:
ofwel focus ik op gemis, ofwel op overvloed.
Ofwel voel ik me depressief, ofwel dankbaar.
Ofwel is het glas half vol.
Ofwel is het half leeg.
Maar is dat wel zo?
(meer…)
