Onlangs nam ik mijn smartphone om iets op te zoeken.
Twintig minuten later besefte ik dat ik vergeten was
waarvoor ik mijn telefoon ook alweer had vastgepakt.
Zeg me aub dat je dit herkent! 🙈
Hoe vrijer worden van de voortdurende drang om te scrollen?
Hoe meer leiderschap nemen over wat ik met mijn aandacht doe?
Hoe bewuster kiezen wanneer ik online ga en wanneer ik mijn geest rust gun?
Mindful omgaan met schermtijd is een serieuze uitdaging.
Zelfs als je al lang met mindfulness bezig bent
en je van jezelf vindt dat je bewust in het leven staat.
De diagnose
Waar vlucht ik eigenlijk van weg als ik naar m’n telefoon grijp?
Wat maakt het toch zo verdomd moeilijk om ervan af te blijven?
Mijn vermoeden:
een onbewuste reflex om van mezelf weg te lopen.
Van wat dan?
Van gevoelens waar ik niet graag bij stilsta,
zoals verdriet, angst, eenzaamheid, wanhoop, …
Ervaar jij dat ook zo? Of hoe zie jij dat?
De overvloed aan prikkels elke dag zorgt ervoor
dat deze gevoelens veilig onder de radar blijven.
Ik krijg niet de kans om me alleen te voelen,
te midden van al die podcasts en live streams.
Het voortdurende geruis van het wereldwijde web
werkt zeer efficiënt om mijn innerlijke stem te smoren.
Om niet te hoeven stilstaan bij wat er leeft.
Wat er woelt en borrelt onder het oppervlak.
Als ik mezelf echt durf ont-moeten,
als ik de stilte toelaat en mijn schermtijd beperk,
als ik de eindeloze stroom input durf onderbreken,
dan wordt het snel duidelijk waarvoor ik op de vlucht was.
Want dan is daar het ongemakkelijke gevoel.
De onderhuidse onrust.
Een knagende eenzaamheid.
Onverwerkt verdriet.
De remedie
De eerste stap is dus voor mij:
Kan ik het alleen zijn leren verdragen?
Het durven uithouden bij mezelf?
Dat is de sleutel naar meer heling en vrijheid.
Als ik me afsluit voor de apps die om mijn aandacht vechten,
dan heb ik eindelijk ruimte voor die dingen in mij
die al zo lang op mijn aandacht wachten.
Want dat is het enige dat mijn gevoelens willen:
mogen bestaan, erkend en gezien worden.
Dan verzacht de rauwheid en intensiteit meteen.
Ik wil hier nog onbevreesder in worden:
mezelf uitdagen om meer offline te blijven,
al is de neiging om mezelf te verdoven heel sterk.
En natuurlijk ook om mild voor mezelf te zijn
wanneer de verslaving weer wint van de wilskracht.
Want het is zo menselijk om te willen vluchten…
Ik wil mezelf echt ont-moeten
met alles wat er in me leeft
en dat nog meer leren liefhebben.
Dat geeft meer vervulling dan welke serie dan ook.
Het geeft veel meer vreugde dan alle likes die ik krijg.
Het geeft meer voldoening dan het eindeloze scrollen.
De enige dopamineboost waar ik echt naar verlang
is die van mijn eigen liefdevolle, onverdeelde aandacht.
Misschien is dit wel de meest effectieve remedie voor onze verslaving:
dat we terug in connectie durven treden met onszelf
en we beseffen dat waar we zo naar verlangen
– liefde, erkenning, acceptatie, verbinding –
niet buiten ons te vinden zijn,
maar altijd al in ons zitten.
Het enige dat we hoeven doen
is het gezoem en geruis stoppen,
de deur eindelijk opendoen
en naar binnen gaan.
Are you with me?
—
PS: Je had misschien praktische tips verwacht om je schermverbruik te verminderen. Dat was ik ook van plan, maar dit wilde blijkbaar eerst gezegd worden. In een volgende blogpost deel ik heel graag wat tips, want die heb ik ook 😉
Leave a reply