Breek uit jezelf! ~ Over vrijheid, vlinders en autobussen

Wie ben ik?

Vorige week ging ik naar een workshop interactieve meditatie en sindsdien is mijn idee over wie ik ben helemaal ondersteboven gehaald. Boeiend! En verwarrend! Om er zelf wat meer duidelijkheid in te krijgen, schrijf ik hier graag enkele dingen neer. Ook omdat ik het goede nieuws met jullie wil delen. En misschien ook wel een beetje omdat ik bevestiging wil. Maar dat geeft niet. (Als ik moet wachten met schrijven tot ik vrij ben van de nood aan bevestiging, dan verschijnt er misschien wel nooit meer een blogpost. Maar dit geheel terzijde! ;-))

Zoals iedereen, kijk ik naar mezelf op een bepaalde manier. Ik heb allerlei ideeën over mezelf: hoe ik eruit zie, hoe ik me meestal voel, wat ik leuk vind, hoe ik me gedraag, … Doorgaans zie ik mezelf bijvoorbeeld als gevoelig, gereserveerd, serieus en melancholisch. En ergens klopt dat ook: vaak ben ik zo, voel ik me zo, gedraag ik me zo. Maar wat ik heb ontdekt tijdens de workshop is dat er véél meer in mij zit. Olé! Ik ben bijvoorbeeld ook speels, spontaan, fris, vrolijk en ondeugend. Maar dat komt er vaak niet uit, omdat ik denk dat ik zo niet ben. Dat het niet bij me past. Kortom: ik zet mezelf vast in het verhaal dat ik over mezelf heb gefabriceerd. Als een kader waarbinnen ik me beweeg. Enerzijds comfortabel, zo’n kader, maar anderzijds ook erg beperkend.

Het is enorm bevrijdend om te weten dat ik meer ben dan ik dacht. In werkelijkheid ben ik veel genuanceerder. Veranderlijker. Soms voel ik me misschien wat melancholisch of zwaarmoedig, maar het volgende moment kan iemand me doen lachen. Of schiet er een geestige opmerking door mijn hoofd. En dan is dat zware gevoel weer vervlogen, als een rookwolkje dat langzaam vervaagt. De kunst is om die zwaarmoedigheid dan ook te laten gaan, en haar niet te willen vasthouden als ‘van mij’.

Eigenlijk is er helemaal niets nieuws onder de zon. Dit is iets wat ik al talloze keren heb gehoord of gelezen in boeken over mindfulness, zen en consoorten. Alles is veranderlijk. Er is geen vaststaand ‘zelf’. En toch voelt het alsof ik iets nieuws heb ontdekt. Alsof die wijsheid weer een beetje dieper is neergedaald. Door een weekend lang interactieve meditatie te beoefenen, is dit inzicht een beetje meer kunnen doordringen. Benieuwd hoe lang het zal duren… Vroeg of laat zal ik wel weer vastzitten in de concepten die ik heb over mezelf. Misschien kunnen we elkaar er af en toe aan herinneren dat we veel meer zijn dan we denken? Feel free to remind me! 😉

Als een vlinder

Natuurlijk geeft onze identiteit (ik ben ‘zo’) ons een bepaalde houvast. Het kan best eng zijn om dat los te laten en je te openen voor wie je in elk moment bent. Het is namelijk nogal onvoorspelbaar. Nu eens geïrriteerd, dan weer vol liefde, verlegen, timide, arrogant, ingehouden, spontaan, onstuimig, stil, energiek, passief, opgewekt, zwaarmoedig, … Door niet meer vast te houden aan wie je denkt te zijn en hoe je je hoort te voelen of te gedragen, kan je openstaan voor je ervaring in ieder moment. Je wordt ontvankelijk voor het leven zoals het zich aandient. En je ontdekt hoe grenzeloos en talrijk je mogelijkheden werkelijk zijn.

Als je het beeld dat je van jezelf hebt loslaat, er niet langer aan vasthoudt, dan kan je vrijer bewegen door het leven. Andere aspecten van jezelf aan bod laten komen. Je completer voelen. Niets meer onderdrukken. Jezelf niet forceren. Je niet langer in het keurslijf houden van je eigen identiteit, het verhaal dat je over jezelf hebt. Als een vlinder die uit de cocon komt, haar vleugels spreidt en gaat vliegen. Die haar eigen prachtige kleuren durft te laten zien. Haar unieke kleurenpalet laat stralen.

Als een autobus

Ik hoorde iemand het ooit eens als volgt uitleggen: we zijn als een autobus vol personages die om de beurt aan het stuur gaan zitten. Soms zit onze angst of boosheid aan het stuur, soms is het onze zelfzekerheid, verlegenheid of blijdschap. Noem maar op. Het punt is dat we meestal slechts bepaalde aspecten van onszelf aan het stuur laten zitten en andere niet. Het is dus eerder een select clubje dat achter het stuur belandt. Enkel die aspecten van onszelf waar we ons het meest mee identificeren, zitten vooraan en worden beurtelings chauffeur van onze bus. De andere personages zitten achteraan. Soms komt er wel eens iemand uit de achterste rij naar voren en neemt die het stuur over, maar daar schrikken we dan van. We denken dat dat niet bij ons past, dat we even niet onszelf waren. Terwijl eigenlijk alle personages op de bus delen van onszelf zijn. Alles is aanwezig in ons. Wie zit er bij jou op de achterste rij? Je woede, jaloezie, faalangst? Je vreugde, arrogantie, onverschilligheid? Kwetsbaarheid? Opvliegendheid? Of zitten die misschien net vooraan?

Als we stoppen met ons ermee te bemoeien, kunnen we de verschillende delen van onszelf vrij aan bod laten komen. Zonder censuur. Zonder voorkeur. Zonder afkeer. We kunnen uit ons verhaal stappen, dat ons vastketent aan wie we denken dat we zijn. En zo proeven van de vrijheid die zit in het toelaten van alle aspecten van onszelf, ook degene die we liever niet hebben. Kan ik bijvoorbeeld het brave meisje, de onzekere puber, de koele tante, de liefdevolle vriendin, de overbezorgde moeder en de stralende godin in mezelf erkennen? Kan ik hen allemaal welkom heten en de ruimte geven om er te zijn? Goh, dat vraagt nog heel wat oefening, maar ik ben alleszins op weg 🙂

Om af te sluiten met de woorden van Paraj, de begeleider van het weekend interactieve meditatie:

Stop met bemoeienis.
Ruimte.
Hou de aandacht nergens vast.
Ontspan.
Laat de aanwezigheid zichzelf ervaren.

Mooi, hè.

Meer informatie over interactieve meditatie vind je op www.levendgewaarzijn.be.