Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik heb geleerd dat mijn okselhaar lelijk is. Walgelijk zelfs. Dat ik het moet scheren. Dat het niet vrouwelijk is. Bij mannen is het niet vies, maar bij mij blijkbaar wel. Okselhaar is niet oké. Het mag er niet zijn.
Wat doe je dan? Je zorgt er natuurlijk voor dat er geen haartje te bespeuren valt. Je probeert je oksels zo glad en haarloos mogelijk te houden. Om vooral geen scheve blikken te krijgen of negatieve reacties. Uiteindelijk ga je zelf geloven hoe ranzig het eigenlijk is.
Onlangs tijdens het tanden poetsen, bedacht ik me plots dat onze innerlijke wereld net zo wordt onthaald. Dat sommige emoties wel welkom zijn, maar andere blijkbaar even schandelijk als vrouwelijk okselhaar.
Woede? No way! Kan je maar best inhouden.
Angst? Doe niet zo flauw! Wees flink.
Verdriet? Tranen zijn niet welkom. Je bent veel te gevoelig.
Onzekerheid? Wegstoppen. Je moet zelfzeker overkomen.
Jaloezie? Wat een verdorven emotie. Daar moet je boven staan.
Welke emoties in jou waren niet welkom vroeger, impliciet of expliciet?
En welke oordelen ontvang je nu nog over je emoties, als volwassene?
In de schaduw
Dat mijn okselhaar er niet mag zijn, tot daar aan toe. Ik probeer me daar stilaan bij neer te leggen (hoewel). Maar dat ik dezelfde boodschap ontvang over mijn emoties, dat gaat toch te ver. Moeten we dan delen van onszelf wegsnijden? Tranen inslikken, woede onderdrukken, angst verbergen? We weten ondertussen hoe ongezond dat is. Van okselhaar scheren is nog nooit iemand depressief geworden, vermoed ik, maar systematisch emoties onderdrukken heeft wel vergaande gevolgen.
Laten we die delen in onszelf
die veroordeeld werden, weggeduwd,
naar de schaduw verbannen,
terug naar de oppervlakte brengen.
Laten we ze liefdevol welkom heten
en in onze armen sluiten.
Want wat is er in hemelsnaam mis met woede?
Het toont ons dat er een grens overschreden werd.
Waarom zouden we geen verdriet mogen voelen?
Onze tranen kunnen net zuiverend en helend zijn.
Jaloezie wijst ons misschien op een verlangen dat verborgen zit.
En angst is een bondgenoot die ons vooral veilig probeert te houden.
Innig liefhebben
Gelukkig is het mogelijk om vrij te worden van onze decennialange conditionering.
We kunnen leren om alle delen in onszelf te verwelkomen.
Mijn angstig stuk.
Het onzeker deel in mij.
Mijn razende, rebelse stuk.
In plaats van ernaar te kijken
met dezelfde weerstand als naar mijn okselhaar,
de wenkbrauwen opgetrokken,
afwijzend en afkeurend,
wil ik ook die delen van mezelf
onvoorwaardelijk leren liefhebben.
Los van alle conditionering die ik in mijn leven heb ontvangen.
Ik leer stilaan houden van het bange kind in mij.
De boze, verontwaardigde puber.
Het melancholische meisje.
Ik zie jou, lieverd, en ik ben er voor je.
Je mag er helemaal zijn.
Nu mijn okselhaar nog… 😉
—
PS: Als je jezelf graag wil ont-moeten met alles erop en eraan. Als je alle delen in jezelf wil leren verwelkomen. Als je een volgende stap wil zetten in jouw helingsproces. Dan ben je heel welkom voor een individuele sessie. Klik hier voor meer info.
Leave a reply