De moppermodus
Hij was weer te laat. Meer dan een uur. Grmbl. Mijn innerlijke mopperpot ging meteen tekeer: “Waarom kan hij niet gewoon op tijd vertrekken? Nu moeten we straks weer snel-snel eten en ons haasten voor onze volgende afspraak.” Maar daar bleef het niet bij. Ik nam het ook persoonlijk op: “Ik ben niet belangrijk genoeg voor hem. Hij wil gewoon niet bij mij zijn. Anders zou hij wel op tijd komen.” Auch. Pijnlijke gedachten. Ik voelde me boos, gespannen en overstuur.
Plots kwam in mij de vraag op: Is er eigenlijk echt iets mis? Wat als er nu helemaal niets mis is? Misschien is het wel oké zo? Dat besef veranderde alles. Mijn lichaam ontspande zich. Mijn grumpy modus verdween. De negatieve gedachtestroom viel stil. Ik voelde me rustig worden en kon me terug focussen op waar ik mee bezig was. Ik besefte ook heel duidelijk dat het niet persoonlijk was. Mijn vriend was de tijd uit het oog verloren, meer niet. Dat had niets met mij te maken. En nu had ik wat extra tijd om een nieuw filmpje te monteren. Ideaal!
(c) Unsplash.com
Waar er eerst oordeel en nijd was, ontstond nu compassie en begrip. Zomaar, vanzelf. Zonder dat ik probeerde begripvol te zijn. Zonder mezelf te forceren om mijn boosheid te parkeren. Zonder dat mijn mind de situatie moest relativeren. Het diepe besef ‘nothing is wrong’ zorgde ervoor dat mijn innerlijke mopperpot spontaan stopte met ratelen. Geen olie meer op het vuur. Hierdoor kon ik mijn vriend met een open hart ontvangen toen hij aankwam. Zonder spanning, verwijten of chagrijn. En uiteindelijk bleek er toch nog genoeg tijd te zijn om elkaar rustig te ontmoeten en zelfs mindful samen te eten. Zo gaat dat dan… 🙂
De monnik in mezelf
What if nothing is wrong? Dat besef wil ik de komende tijd blijven beoefenen. Telkens als mijn mind zich verongelijkt voelt, als ik worstel met wat er gebeurt of als ik oordeel over mezelf of anderen. Zou het kunnen dat er niets verkeerd is aan dit moment? Kan ik het heel even overwegen dat er nu niks mis is? Een controversiële gedachte, want voor de mind is er bijna altijd wel iets om zich zorgen om te maken. Om te bekritiseren. Om anders te willen. Om tegenin te gaan.
Waar mijn innerlijke mopperpot vooral focust op wat er niet goed is, helpt mijn innerlijke monnik me om helder te zien wat er werkelijk gaande is. Zij heeft meer wijsheid en inzicht en ik laat het dan ook liever aan haar om beslissingen te nemen over wat ik zeg en doe. Al lukt dat niet altijd. Mijn mopperpotje laat ook al eens graag van zich horen. Maar hoe meer ik mindfulness beoefen en tijd maak voor stilte en meditatie, hoe meer mijn innerlijke monnik gevoed wordt. En hoe meer zij in staat is om rust en helderheid in een situatie te brengen.
Of het nu gaat om mijn innerlijke mopperpot, mijn innerlijke criticus, perfectionist, pleaser of innerlijk kind: mijn innerlijke monnik kan ze allemaal liefdevol erkennen en verwelkomen. Ze helpt me om minder te worden meegezogen in gedachten en emoties. En vooral om er minder naar te handelen, zelfs als ik er eens door meegezogen word. Mijn innerlijke monnik heeft meer inzicht en ruimte, waardoor ik met iets meer vrijheid en stabiliteit door het leven kan navigeren. Het is dan ook absoluut geen overbodige luxe om haar voldoende te voeden en aandacht te geven. Dat is mijn topprioriteit nummer één.
Hoe zit het met jouw innerlijke mopperpot? Neemt die het soms ook over? En hoe ga je daar dan mee om? Ik lees het graag!
Van harte,
Leni
PS: Wil je ook graag je innerlijke monnik voeden om met meer rust en wijsheid in het leven te kunnen staan? Dan ben je heel welkom op de activiteiten van Ont-moeten (zie hier)!
Comment
Maintain the amazing work !! Lovin’ it!