Het verkeerde been
Maandagochtend. Pas wakker, net uit bed. Grmbl. Het regent. Het is hier zo donker. Er komt veel te weinig daglicht binnen in huis. En ik ben alleen thuis vandaag. Zo dadelijk vertrekt mijn vriend en blijf ik hier achter. Grmbl. In dit koud en donker kot. Meestal vind ik het zalig om alleen te zijn en ben ik opgelucht als het moment daar is, maar vandaag dus niet!
Ik had zin om tegen mijn vriend te beginnen klagen. Mijn frustraties te luchten over het kloteweer en de koude en hoe alles vandaag tegenzat. Te weinig geslapen, hoofdpijn, stijve nek. Grmbl. Het lag allemaal op het puntje van mijn tong. Maar hij was druk bezig met zich klaar te maken, dus wachtte ik rustig af en wentelde ik me nog wat langer in zelfmedelijden.
En plots besefte ik glashelder: oh, ik ben in baalmodus. Ik zit in een ‘gloomy mood’. That’s what it is. Ik zie alles zwart vandaag. Ik ervaar somberheid en die vertaalt zich in een innerlijke klaagzang. Op het moment dat ik doorhad dat ik door een donkere bril zat te kijken, viel deze vanzelf weg. Ik realiseerde me ik door die bril enkel aandacht had voor het negatieve. Dat mijn blik erg gekleurd was door de mood waarin ik die ochtend in zat.
De bril waarmee je kijkt,
bepaalt wat je ziet.
Als je buurman kortaf is, je vriend niet terugbelt of iemand je verjaardag vergeet: het kan vervelend zijn of pijn doen, maar iets in jou weet dat het niet per se persoonlijk is. Je hoeft het niet groter te maken dan het is.
Zijn de maatregelen te streng of niet streng genoeg?
teeds bewust zijn van wat je doet. Wat je denkt. Wat je voelt. Stilstaan bij wat je ervaart. Met aandacht je tanden poetsen, douchen, eten, wandelen. Mindful spreken en luisteren. Poeh! Soms is het veel gemakkelijker om niet stil te staan. Veel leuker om gewoon door te gaan en je eigen ding te doen.