Als iemand die jou dierbaar is het moeilijk heeft,
zoek je misschien vergeefs naar de juiste woorden.
Wellicht ben je bang om iets verkeerds te zeggen.
Om het op één of andere manier nog erger te maken.
Je weet niet goed waar te beginnen, dus zwijg je erover.
Je wil de ander niet herinneren aan de pijnlijke gebeurtenis.
Maar geloof me: het stilzwijgen is nog pijnlijker.
Het maakt van rouwen een heel eenzaam proces.
Schone schijn
Door er niet over te praten, zeg je eigenlijk:
je moet het maar alleen zien te dragen.
Door het onderwerp te vermijden, zeg je:
in ons contact is hier geen ruimte voor.
Je hoeft niet bang te zijn dat je er iemand mee overvalt,
want het verlies is toch altijd onderhuids aanwezig.
De rouw sluimert steeds onder de oppervlakte.
Zelfs als alles ogenschijnlijk wel oké lijkt.
Schijn kan enorm bedriegen.
Je ziet de pijn niet altijd aan de buitenkant.
Achter de façade van ‘Ik red me wel’
schuilt misschien een diepe kwetsbaarheid.
Toon je twijfels
Dus wat kan je zeggen als je echt niet weet wat?
Misschien net dat: ‘Ik weet niet goed wat te zeggen.’
‘Ik wil er graag voor je zijn, maar heb geen idee hoe’.
Dat is eerlijk.
Dat is verbindend.
Dat is hart-openend.
Het geeft de ander de ruimte om te delen.
Om aan te geven wat hij of zij nodig heeft.
Zelfs om te zeggen: ‘Ik wil het er nu niet over hebben.’
Want praten is ook niet altijd aan de orde.
Soms is er misschien iets anders nodig:
aanraking, afleiding, samenzijn in stilte, …
Empathie als medicijn
In mijn ervaring zijn een paar woorden vaak genoeg.
‘Hoe is het met je vandaag?’ is bijvoorbeeld al heel veel.
Interesse tonen in de gevoelswereld van de ander
is een groot geschenk voor iemand die rouwt.
Jouw luisterend oor is meer dan voldoende.
Jouw empathie en aandacht.
Onderschat nooit de kracht van jouw aanwezigheid.
Er gewoon zijn, zonder veel te hoeven zeggen.
Dat is op zich al heel helend.
Meer is er misschien niet nodig.
Breek de stilte
Ongetwijfeld zwijg je vaak vanuit een goede intentie.
Toch wil ik je uitnodigen om te durven spreken.
Ook al is het niet perfect en voelt het onwennig
en stuntel en stotter je: dat is helemaal niet erg.
Door het onderwerp te vermijden,
blijft de ander alleen met zijn of haar verdriet.
De onwennigheid die bestaat rond rouw
kan ontzettend pijnlijk en eenzaam zijn.
Voel je dus vrij om je twijfels en onzekerheid te tonen.
Liever dat dan doen alsof er niets aan de hand is.
Het ergste is dat het doodgezwegen wordt
en dat iemand het helemaal alleen moet dragen.
Laten we elkaar steunen op moeilijke momenten.
Zelfs in de hectiek van ons dagelijks leven.
Opdat niemand alleen hoeft te blijven met zijn verdriet.
Opdat wie rouwt omringd mag zijn door warmte en liefde.
Leave a reply