The soul would have no rainbows
if the eyes had no tears.
(Indiaans gezegde)
Ik had onlangs een aha-erlebnis. Via een vriend kwam het boek ‘Ongetemd leven’ in mijn handen terecht. Eenmaal ik erin begon te lezen, kon ik het met moeite nog neerleggen. Een boek vol doorleefde wijsheid, die er op elke pagina van af spat.
Het inzicht was nochtans niet volledig nieuw, maar het was precies wat ondergesneeuwd geraakt. In de maalstroom van het leven was ik dit besef even verloren. Gelukkig kwam het op het juiste moment weer terug naar boven. Net in een periode dat ik zelf wat vastzat en aan het worstelen was met mijn gevoelens, kwam deze boodschap binnen als balsem voor mijn ziel:
Het is niet de bedoeling dat je je altijd gelukkig voelt.
De bedoeling is dat je durft te voelen wat je voelt.
De angel eruit
Die woorden moest ik echt even horen. Na wekenlang te hebben afgezien, viel er plots een last van mijn schouders. Ik vroeg me al een tijdje af wat ik verkeerd deed. Waarom ik me niet meer ontspannen voelde, of gelukkig. Ik heb alle redenen om dankbaar te zijn: een leuke job, fantastische huisgenoten, de liefde van mijn leven naast me. Waarom voel ik me dan zo slecht? Wat doe ik toch in ’s hemelsnaam mis?
Het besef dat alle gevoelens er mogen zijn en dat het volstrekt normaal is om die gevoelens te hebben, trok de angel uit de situatie. De pijnlijke angel van oordelen, twijfels en zorgen. In plaats daarvan kon ik weer meer ruimte in mezelf ervaren en me overgeven aan wat er was: vermoeidheid, uitputting, verdriet, rouw. Niet prettig, maar ik moest me er tenminste niet meer tegen verzetten.
Misschien waren de oordelen wel het moeilijkste van al: het idee dat ik faal omdat ik me slecht voel. Dat ik gelukkiger zou moeten zijn. Dat ik iets fout doe als ik verdriet ervaar. Dat ik dan niet sterk genoeg ben, of nog erger: niet mindful genoeg. Dat ik niet goed genoeg mediteer of beoefen, want anders zou ik me wel beter voelen (!). Heel pijnlijke gedachten allemaal, die me nog meer de dieperik in duwen.
Totdat ik besefte: er is helemaal niets mis. Verdrietig zijn, vermoeid of uitgeput, hoort bij het leven. Het is heel menselijk om dit te ervaren. Het is volkomen normaal. Een enorme bevrijding.
Moedige zielen
Natuurlijk weet ik al langer dat mindful leven niet betekent dat het altijd goed moet gaan. Dat de moeilijke momenten net bij de beoefening horen. En toch was er ook een overtuiging ingeslopen dat er slechts een maximaal toegelaten aantal tranen is per dag. Dat verdriet er mag zijn, maar wel binnen de perken moet blijven. Of dat uitputting wel even mag duren, maar geen weken aan een stuk.
Het was een enorme opluchting om opnieuw te beseffen dat pijn er gewoon bij hoort. Dat dat een goed teken is in plaats van een reden tot bezorgdheid. Dat het betekent dat je leeft. Dat je durft voelen. Dat je de moed hebt om te kijken in plaats van steeds weg te vluchten. Dat je de blik naar binnen wil richten. Die bereidheid is op zich al heel veel.
In die zin is meditatie vooral voor moedige zielen.
Blijde boodschap
Ik wil dit graag onthouden: het is oké om gevoelens te hebben. Het is niet de bedoeling dat we ons elke dag goed voelen, dat we elke dag gelukkig zijn. Ups en downs horen bij het leven. Dat betekent niet dat we iets fout doen, dat we gefaald hebben, of dat er iets mis is. (Ook al lijkt het soms misschien zo.)
Wat een geluk dat ik niet gelukkig moet zijn! Ik hoef zelfs niet te proberen om gelukkiger te zijn, of dankbaarder. Ik moet niet harder mijn best doen om me goed te voelen. Niets van dat alles. Ik mag voelen wat ik voel. En zodra ik mezelf toesta om te zijn waar ik ben, komen ook vreugde, geluk en dankbaarheid weer vanzelf. Ik hoef het niet te forceren. Ik mag gewoon mee bewegen met de golven van het leven…
Liefs,
Leni
—
PS: Wil je ook moeilijke emoties beter navigeren en je gevoelens meer leren bevrienden? Ik ondersteun je hier graag bij. Ontdek hier mijn individueel aanbod.
Leave a reply