Slik. Met de neus op de feiten, noemen ze dat dan.
Onlangs volgde ik een opleidingsdag rond ondernemen. (Want daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken!) Tijdens een oefening vroeg onze coach om op te schrijven wat we op een gemiddelde week allemaal doen en hoeveel tijd we erin steken. Ik had daar nog nooit zo gedetailleerd bij stilgestaan. Was even slikken toen ik alle uren en minuten optelde.
Ik kwam al snel aan 50 uur. En dan had ik het nog vrij laag ingeschat ook. Oeps!
Ik wist al wel dat ik veel werk. Dat ik veel uren per week bezig ben met Ont-moeten (mijn onderneming, hè, niet het werkwoord). Maar ik ging ervan uit dat ik toch nog voldoende ruimte overliet voor ontspanning. Dat ik van zelfzorg een prioriteit maakte: genoeg tijd voorzien voor mijn lichaam en geest om tot rust te komen. Om plezier te maken. Om even te resetten.
Een valkuil is natuurlijk dat ik mijn werk heel graag doe. Het voelt vaak niet als ‘werken’. Ik heb altijd gezegd: mijn ideale job is wat ik ook zou doen als ik er niet voor betaald zou worden. En dat is nu het geval. Mensen leren mediteren, blogposts schrijven, workshops rond bepaalde thema’s uitwerken, de dharma delen met anderen: dat is wat ik het liefste doe. Dus daar mag best veel tijd in kruipen. Geen probleem, toch?
Maar er is nog een andere valkuil. Een veel hardnekkigere. Ik ervaar ook veel onderhuidse ‘moetens’ in mezelf die me voortdurend aanzetten tot actie. Enkele voorbeelden:
– “Ik MOET heel hard mijn best doen, anders gaat het niet lukken.”
– “Ik MOET veel van me laten horen om mensen te kunnen bereiken.”
– “Ik MOET hard werken opdat wat ik doe waarde heeft.”
– “Ik MOET de beste nieuwsbrief ooit schrijven.” (STRESS!)
Zulke overtuigingen creëren uiteraard veel onderhuidse spanning. En ik besef meer en meer dat ze ontstaan vanuit een subtieler gevoel van ‘nooit genoeg’. Wat ik doe, is niet goed genoeg. Het moet altijd beter, diepgaander, authentieker, verrassender. Het leren zien van deze overtuigingen is uiteraard cruciaal om er anders mee te kunnen omgaan. Als ik mijn onderhuidse ‘moetens’ niet erken, dan blijven ze me onbewust aansturen. Als ik niet doorheb dat er voortdurend een stem in mijn oor fluistert dat ik nog vanalles ‘MOET’ doen, dan kan ik er ook niet vrijer van worden. Het is maar door deze onbewuste patronen te leren zien, dat ik er iets aan kan doen.
Sinds die opleidingsdag heb ik dan ook een stapje teruggezet. Ik werk nu in een veel lagere versnelling. Ik heb het met mijn werkgever besproken (dat ben ikzelf) en ze was heel begripvol. Ze ging helemaal akkoord dat ik mijn overuren zou terugnemen. Ik gun mezelf nu veel meer vrije momenten en plan deze ook in. En dagelijks fluister ik mezelf toe: “Het is al goed genoeg, Leni. Je mag nu rusten, ontspannen, ont-moeten”.
Ik wens ons allemaal toe dat we dit ten diepste mogen beseffen en dat we werkelijk mogen leren ont-moeten. Want het is potverdorie een hele kunst!
Van harte,
Leni
PS: Wil je je overtuigingen ook helderder leren zien en er vrijer van worden? Verlang je ernaar om op een dieper niveau te kunnen ont-moeten? Ik help je hier graag bij. Neem hier een kijkje voor de activiteiten die ik organiseer.
Leave a reply