Over ondernemen, panikeren, en omgaan met onzekerheid in crisistijden.
What a year it has been! Begin vorig jaar besloot ik te springen en eindelijk voltijds te doen wat ik het liefste doe: samen met anderen de stilte induiken. Mindfulness meditatie is al 14 jaar mijn grote passie en daar van kunnen leven is mijn droom. Aan die droom ben ik volop aan het bouwen. Met alle uitdagingen van dien.
Het afgelopen anderhalf jaar was voor mij de meest boeiende en productieve periode ooit. Ik heb meditatieleraren mogen interviewen, filmpjes gemonteerd en gepost, affiches en flyers ontworpen, retraites en opleidingen gevolgd, maar vooral: hard gewerkt aan het ontwikkelen van een nieuw mindfulness aanbod. Ik ben heel blij met het vervolgtraject ‘Monnik in de stad’, mijn allereerste Facebook challenge en de verdiepingssessies en meditatieweekends die ik heb begeleid. Ik hoop dit de komende jaren verder te kunnen zetten.
Toch zijn er ook mindere momenten en enkele absolute dieptepunten geweest. Dagen waarop de verantwoordelijkheid me even te veel werd of de onzekerheid van het zelfstandige zijn te beangstigend was. Zeker in deze tijden van crisis is het niet evident om ondernemer te zijn. Meer dan eens heb ik gezegd: that’s it, ik stop ermee. Het is te veel. Te zwaar. Te moeilijk. I quit!
Op momenten dat ik het niet meer zie zitten, zeggen mensen soms: “Leni, blijf in je kracht staan” of “Heb gewoon vertrouwen, het komt wel goed”. Om mij weer op te peppen of me een hart onder de riem te steken. Het klinkt als waardevol advies: om in de momenten van moedeloosheid terug te proberen gaan naar de plek van vertrouwen en overgave. Maar soms gaat dat niet. Soms is die plek tijdelijk niet toegankelijk. Dan is vooral de twijfel of de wanhoop erg voelbaar, en het vertrouwen even zoek.
En dat is oké! Dat is misschien wel de belangrijkste les voor mij. Mindfulness betekent niet dat we steeds vertrouwen moeten hebben en niet meer mogen twijfelen. Dat we altijd en overal contact moeten hebben met het vertrouwen in onszelf en in het Leven. Voor mij betekent het eerder de momenten van paniek en onzekerheid volledig durven toelaten. Er niet van weglopen, ze niet relativeren, mezelf niet forceren om terug vertrouwen te hebben (!), maar de onzekerheid en angst er te laten zijn. De kunst is om ze te kunnen ervaren zonder er helemaal in op te hoeven gaan. En dat is soms echt niet gemakkelijk. Gevoelens kunnen heel sterk zijn en lijken dan erg overweldigend. En ook dat is oké.
Wat deze tijd me nog geleerd heeft, is dat ervaringen steeds in golven gaan. Soms is er vertrouwen en overgave, en soms is er twijfel en wanhoop. Soms is er rust, soms is er onrust. Soms is er flow, soms is er stagnatie. Soms is er zelfvertrouwen, en soms kruip ik liever weg in een hoekje. Herken je dat? Welke golven ben jij de afgelopen tijd tegengekomen? Twijfel, onrust, wanhoop, stagnatie, of nog iets anders? Ik lees het graag! Het is fijn om deze dingen met elkaar te delen, dan voel ik me minder alleen.
Mindfulness is geen self-improvement, schreef ik eerder al eens. We hoeven niet te veranderen of onze emoties te leren beheersen of controleren. We kunnen er een vriendelijke relatie mee aangaan. En dat maakt een groot verschil. We kunnen leren om bij al deze golven, hoe hoog en heftig ze soms ook zijn, gewoon te blijven surfen. Te ademen met wat er is. En onszelf eraan herinneren dat we de emoties niet zijn, maar de ruimte waarbinnen de emoties opkomen en weer verdwijnen.
Dat is mijn beoefening. Telkens opnieuw. En dat wil ik graag met anderen delen.
Zachte lentegroet,
Leni
PS: Wil je ook beter leren surfen op de golven van het leven? Met meer vriendelijkheid en zachtheid naar jezelf en de wereld kijken? Dan ben je heel welkom op de activiteiten van Ont-moeten (zie hier).
Leave a reply