“Ik weet niet waarover te schrijven,” zuchtte ik.
“Schrijf dan over niet-weten,” zei mijn huisgenoot.
“Ok, goed idee!” ?
Het thema niet-weten leeft enorm bij mij de laatste tijd. Als ik nieuwsberichten lees, artikels, opinies en de vele reacties op sociale media, zie ik zoveel uiteenlopende meningen. En iedereen lijkt overtuigd van zijn eigen gelijk, ook al zijn de beweringen totaal tegenstrijdig. Ik vind het zelf vooral verwarrend en word verdrietig van de polarisatie die ik zie. Zeker in de berichten van vrienden waar haat en agressie in zit. Al begrijp ik goed waar hun woede vandaan komt, de toon van deze berichten doet me terugdeinzen. Ik beslis om niet te reageren en zoek mijn toevlucht in de wijsheid van het niet-weten.
Zijn de maatregelen te streng of niet streng genoeg?
Ik weet het niet.
Zullen we de economische gevolgen nog ooit te boven komen?
Ik weet het niet.
Komt er een vaccin en zal het voor iedereen verplicht worden?
Ik weet het niet.
Is het nieuws betrouwbaar en wat moet ik geloven?
Ik wou dat ik het wist.
Is deze crisis een waarschuwing van de aarde opdat we ons zouden herpakken?
Ik weet het niet.
Pas op, dat betekent niet dat ik over deze zaken geen mening heb. Ik kan een zeer uitgesproken mening hebben over dingen (vraag maar aan mijn huisgenoten!). Het heeft hier thuis ook al voor discussies gezorgd. Maar ik besef wel dat het slechts een mening is. Ik kan niet zeker zijn van het waarheidsgehalte ervan, hoe plausibel ik mijn visie misschien ook vind.
Back to reality
In de boeddhistische traditie is niet-weten een bekend begrip. Het verwijst – voor zover ik weet – naar het feit dat onze ideeën over de dingen niet de realiteit zijn. Het idee dat ik heb over mijn partner, bijvoorbeeld, is niet wie hij is. Ik heb doorheen de tijd wel een beeld over hem gevormd, maar dat is niet de realiteit. Ik word uitgenodigd om telkens opnieuw te kijken naar de mens die voor me staat. Niet vanuit mijn verhalen of projecties, maar met een beginnersgeest. Alleen dan is werkelijk contact tussen ons mogelijk, los van mijn vaststaande ideeën en denkbeelden over hem.
Ook de ideeën die ik heb over de toekomst, zijn niet de realiteit. Dat wordt deze dagen heel duidelijk. Het niet-weten is een bevrijdend inzicht, maar ook confronterend. Zoals iedereen verlang ik naar duidelijkheid en zekerheid in mijn leven. Concreet zou ik bijvoorbeeld graag weten wanneer ik terug groepssessies kan begeleiden in real life. Voorlopig is dat onduidelijk en dat maakt ver vooruitplannen moeilijk. Hoe het er binnen een maand zal uitzien, weet ik niet. Dus zorg ik ervoor dat alle activiteiten ook online kunnen doorgaan, als alternatief. Maar het vraagt behoorlijk wat flexibiliteit en creativiteit. (Werkpuntje!)
Back to the present
Als ik me overgeef aan het niet-weten, kan mijn innerlijke controlefreak wat ontspannen en achteroverleunen. Of toch heel even. Hoe graag ik ook vooruit wil plannen en terug live wil werken met mensen, ik voel meer en meer de bereidheid om de dingen van dag tot dag te bekijken. Het feit dat ver vooruitkijken niet gaat, werpt me terug in het hier en nu. Dan voel ik me meer in contact met de dag van vandaag. Een mooi neveneffect van de crisis…
Niet-weten is niet enkel een inzicht, maar ook een beoefening. Om telkens wanneer ik vastzit in ideeën, verhalen of meningen, even een stapje terug te zetten. Om mijn eigen Grote Gelijk te nuanceren (en dat van anderen). Om in te zien wanneer ik verhalen maak over de toekomst, over wat er nog allemaal gaat gebeuren, en dan terug te komen naar het huidige moment. De ideële wereld te verlaten in mijn hoofd en in te ruilen voor de reële wereld hier en nu. Vandaag. Dit moment. De zonneschijn. De vogels. De onzekerheid. De knoop in mijn maag. Mijn hartslag. De adem. Altijd opnieuw.
—
PS: Als je ook meer in contact wil blijven met jezelf te midden van alles wat er gebeurt, en je graag mindful door het leven wil gaan, ben je heel welkom op de activiteiten van Ont-moeten. Klik hier voor meer info!
Leave a reply