Tjonge jonge jonge, het waren me de afgelopen weken wel. Ik heb mijn geliefde en vertrouwde omgeving in België tijdelijk ingeruild voor Californië, waar ik een meditation teacher training volg bij niemand minder dan Tara Brach en Jack Kornfield. Het verlangen om mijn liefde voor meditatie uit te dragen was blijkbaar groter dan de gehechtheid aan mijn leven thuis. Ik ben er zelf een beetje van verschoten, want naar het andere eind van de wereld verhuizen stond niet meteen op mijn verlanglijstje. Maar kijk, hier zit ik dan. De eerste weken waren pittig, maar ontzettend leerrijk. Leni goes USA: part one!
Unhappiness in paradise
Pittig, zei ik net. Dat zou je misschien niet verwachten van iemand in het immer zonnige Santa Cruz, omringd door de majestueuze oceaan en paradijselijke natuur. Als je op deze prachtige plek niet gelukkig kan zijn, waar dan wel? Het deed me eens te meer beseffen dat geluk niet afhangt van uiterlijke omstandigheden, maar van je eigen state of mind. En mijn geest was bedrukt en somber, waardoor de fenomenale landschappen niet helemaal konden binnenkomen. Alsof er een sluier voor zat.
Gelukkig heb ik de afgelopen jaren geleerd om mezelf niet te forceren om te genieten of om gelukkig te zijn. Dat werkt net averechts. De somberheid was natuurlijk niet zo aangenaam, maar ik wist dat ertegen vechten het alleen maar erger zou maken. Dus probeerde ik te zijn met de somberte, de zwaarte, de droefenis. Het duurte enige tijd voor het weer opklaarde. Mijn geduld werd danig op de proef gesteld. En tussendoor ontmoette ik allerlei oude vertrouwden: onzekerheid, sociale faalangst, eenzaamheid, minderwaardigheid. En ook de weerstand ertegen, en het verlangen om er vrij van te zijn. Het was er allemaal. Ik probeerde erbij te blijven en zacht te zijn voor mezelf, maar bij momenten was het erg, welja, pittig.
The Trance of Unworthiness, revisited…
Waar ik vooral tegenaan liep, was het allesoverheersende gevoel van niet goed genoeg te zijn (deficient, flawed, inadequate). Allerlei gedachten gingen hiermee gepaard, zoals Ik doe er niet toe, Mensen vinden me niet leuk, Ik mag er niet zijn, Ik ben niet gewenst, en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Ontzettend pijnlijk om gevangen te zitten in deze overtuigingen. Ze riepen veel onzekerheid en angst in me op. Terechtkomen in een nieuwe omgeving met allemaal nieuwe mensen, bracht deze diepgewortelde overtuigingen weer aan het licht. Ik zat volledig vast in de Trance of Unworthiness, zoals Tara Brach het noemt. Zie ook deze blogpost.
Na een tijdje merkte ik een subtiele verschuiving op. In plaats van gefocust te zijn op wat andere mensen van me vinden en of ik al dan niet gewenst ben, begon ik me de vraag te stellen wat ik zelf kon bijdragen, wat ik zelf aan anderen te bieden had. Waar eerst de behoeften aan waardering en gezien worden erg op de voorgrond stonden, verschoof mijn aandacht naar wat ik zelf kon geven. ‘How can I be of service?’ was de vraag die in mij kwam opgeweld en die stilaan een ander perspectief bood op de situatie. Ik kwam in contact met mijn eigen behoefte aan geven en delen, en vanuit die plaats van overvloed en dienstbaarheid vervaagde mijn gevoel van behoeftigheid. Natuurlijk leeft in mij nog steeds de behoefte aan waardering, en onzekerheid of minderwaardigheid zijn nooit veraf, maar ze voelen nu minder dwingend en kwellend. Ik kan niet zeggen dat ik hier iets voor gedaan heb, het ontstond eerder vanzelf. Een wonderlijk proces, gewoon door niet te vechten tegen wat is…
Met deze verschuiving groeit in mij ook het besef dat ik misschien wel degelijk iets te bieden heb. Dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Rationeel weet ik dat natuurlijk wel – dat ik een leuk iemand ben en het beste met iedereen voor heb – maar vaak zit er onderhuids een gevoel van tekortschieten of deficiency, zoals Brené Brown het noemt. Dat dit besef van goed genoeg te zijn, een geschenk te zijn aan de wereld, van in wezen goed te zijn, mag doordringen tot in iedere vezel van mijn lichaam en ziel. En in iedere cel van alle levende wezens. Dat wens ik ons allemaal ten diepste toe.
Liefs,
Leni
6 Comments
Waauw, wat een avontuur, Leni.
Ik vind het knap van je!
Aan de rand van je comfortzone zul je interessante en waardevolle dingen ontdekken.
Ik wens je veel vertrouwen, gemoedsrust en plezier toe.
Groetjes,
Ine
Dank je, Ine! Een avontuur is het zeker. Niet zozeer het verhuizen naar de andere kant van de wereld, maar vooral wat dat allemaal doet met mijn innerlijke wereld 😉
Ik wens jou ook een hele mooie zomer!
Liefs,
Leni
Er zijn in dit drukke wereldje van mij maar weinig e-mails in mijn inbox waar ik spontaan toch nog op klik. Wel, die email die mij kwam vertellen dat Lenietje nog eens iets had geschreven, die hoorde bij de uitzonderingsgevallen. Je bent iemand met een gouden hart, en een fantastisch mooie persoon, inside & out, en iemand met die eigenschappen hoef ik niet elke dag te zien om mijn interesse dan toch nooit te verliezen. Noem het een dik vet compliment;-)
En dan lees ik je blog, en dan zie ik dat diezelfde vertwijfeldheid van vroeger af en toe toch nog je probeert van je pad te duwen.. Gelukkig heb je die demonen (lees ik) nu alweer netjes (en terecht) de kop in gedrukt.
Weet je, ik heb al bijzonder lang niets zelf meer geschreven. En eigenlijk, voelt dat.. geweldig. Weet je nog, enkele jaren geleden heb jij eens een post geschreven, waarin je de oorlog verklaarde aan onze verslaving aan de sociale media. Wel, ik heb daar een voorbeeld aan genomen. Ik heb mijn leven teruggepakt, de nood om (via sociale media) mezelf populairder te maken, of te pronken met mijn leven, is weg. Ik beleef nog altijd geweldige avonturen, zeker de laatste tijd, maar ik spendeer geen tijd meer om dat persé ook op sociale media te gooien. Ik kijk ook amper nog naar wat anderen doen. Niet omdat het me niet interesseer, integendeel, maar omdat ik er geen tijd voor heb. En, plus, als je dan eens een vriend van vroeger tegenkomt, dan is er des te meer te vertellen en des te leukere avond. Back to the old days dus. En dat voelt goed, ik voel me goed. Ik heb geen goedkeuring meer nodig van anderen. Ik ben terug (eindelijk) mezelf. En als er één iets is wat ik je wens, is dat jij heel snel mee dat gevoel kunt delen. Want, .. jij verdient het tien keer meer dan mij 😀
Dus, Lenietje, let it go. Maakt niet uit wat je doet in je leven, met wie je het doet, hoe je het doet, jouw keuzes zijn jouw keuzes en die zijn per definitie dus altijd de juiste, ook al zijn het de foute. En uit fouten leer je. Zelfs ik. Zelfs ik;-))
geniet daar gewoon van California! Denk dat -behalve al die mindfulness en je opleiding daar- je ook wel gewoon een beetje mindless sun n surf en simple pleasure & joy verdient hebt. Pakken die handel! 😉
Dikke bees! (speciaal wat Leuvens dialect voor uw Vlaamsche nostalgie daar)
Joeri!!! Your comment makes me smile 🙂
Merci voor het zalige compliment. Ik ben nog bijlange niet zo ver als jij, ik heb wel nog veel goedkeuring en bevestiging van anderen nodig, dus die heb je me net dubbel en dik gegeven. Doet deugd!
Blij te horen dat het goed met je gaat. En dat je mijn schrijfsels over mindful omgaan met sociale media ter harte hebt genomen (de oorlog verklaren zou ik het zelf niet direct noemen ;-))
En je hebt gelijk: ik ga hier ook gewoon een beetje genieten van zon en zee, en het eindeloze ‘werken aan mezelf’ op pauze zetten. It’s a tough habit, dus dank je wel voor de reminder!
Big hug (om het op zijn Amerikaans te zeggen ;-))!
Leni
That’s the spirit! 🙂 Kuddos! (om t op zen plat Amerikaans te zeggen;)
Prachtig werk Leni.
‘k Ben een beetje jaloers.
Gilbert