Onlangs ben ik weer verliefd geworden op mindfulness.
Dat is een tijdje anders geweest, moet ik bekennen.
Ik was mijn inspiratie voor de beoefening verloren
en zat in een periode van twijfel en niet-weten.
Wil ik hier wel mee verder gaan
of wil ik iets anders gaan doen?
Is dit werkelijk nog steeds mijn pad,
of is het na 20 jaar wel genoeg?
Die vragen houden me al een tijdje bezig,
tot verbijstering van de mensen om me heen.
‘Maar Leni, je ademt mindfulness.’
‘Het zit toch in jou? Je leeft het, je belichaamt het.’
Die reacties waren natuurlijk lief bedoeld,
maar ik moest het antwoord in mezelf vinden.
Back to basics
Het is wellicht normaal wanneer je al lang beoefent,
dat er momenten zijn van struggle en twijfel.
Ik ervaarde weerstand tegen de term ‘mindfulness’,
omdat het een commerciële bijklank heeft gekregen.
Maar onlangs besefte ik: het gaat over presence.
Aanwezig zijn in het moment. In het leven.
Door dat besef klikte er iets in mij.
Hoe fundamenteel mindfulness eigenlijk is.
Want wanneer is het leuk om met iemand te praten?
Als die aanwezig is. Als die echt luistert.
Of om met iemand te dansen, te knuffelen?
Als je aanwezigheid ervaart in het samenzijn.
Wanneer iemand er maar half bij is,
kan je moeilijk connectie voelen. Right?
Aanwezigheid is de basis voor verbinding,
zowel met anderen als met jezelf.
Een groot geschenk.
Zeker nu.
The era of mindlessness
In een wereld die zo afgeleid en chaotisch is.
Waar onze aandacht vaak zo versnipperd is.
In een wereld die steeds onze aandacht wil claimen.
Waar we meer tijd online doorbrengen dan live.
In een wereld waar verbinding vaak zoek is.
Waar we hunkeren naar connectie en nabijheid.
Laten we stoppen met rennen.
Stoppen met streven.
Stoppen met doen.
Stoppen met scrollen.
Opdat we kunnen thuiskomen bij onszelf.
Op deze plek, precies waar we nu zijn.
Dat is wat we uiteindelijk verlangen.
Het is alleszins wat ik ten diepste verlang.
Dat is en blijft mijn passie.
En waar ik mensen in wil blijven begeleiden.
