Gelukkig zijn

Gelukkig zijn, gelukkig zijn
Daarvoor wil ik alles geven
(Raymond Van Het Groenewoud)

Ik ben er nog niet helemaal uit. In de mindfulness zijn we met de dingen zoals ze zijn. Is er bijvoorbeeld verdriet, dan is er verdriet: een krop in de keel, tranen in de ogen. Is er vreugde, dan is er vreugde: een stralende glimlach, vlinders in de buik. We houden niets vast en we duwen niets weg. We zijn met de dingen zoals ze zijn, net zolang ze er zijn. Het is allemaal ‘oké’.

En toch. We willen allemaal gelukkig zijn. Of gelukkiger. Wie kiest er nu voor somberheid boven lichtvoetigheid? Wie is er liever down dan up? Not me! Ik vind het vaak heel lastig om bepaalde gemoedstoestanden, gedachten of gevoelens ‘er gewoon te laten zijn’. Dan begin ik te worstelen: ‘Ga weg, zelfkritiek’ of ‘Verdwijn, onbestemd verdriet’. Of ik geraak er helemaal in gevangen en verlies alle perspectief: Het zal altijd zo zijn, ik zal nooit veranderen, het leven is kut.

Niet erg mindful, ik weet het 😉 Ik oordeel over deze ervaringen als ‘ongewenst’. Het verlangen om gelukkig te zijn, om te stoppen met lijden, is enorm groot. En de bereidheid om het lijden te doorvoelen als deel van het leven is eerder klein. Er zit een sterk ‘ik heb het gehad’-gevoel achter. Te veel verdriet, te veel zwaarmoedigheid, te veel drama.

Ik herken me dus enorm in de tekst van Raymond: ik zou er ook alles voor geven om gelukkig te zijn. Het ontroert me als ik het hem hoor zingen. Ik zou zo graag op een dag wakker worden en me volmaakt gelukkig voelen, voor de rest van mijn leven. En tegelijkertijd besef ik dat het totaal absurd is. Dat ‘het geluk’ als bestemming een illusie is. Maar wel een hardnekkige 😉

Wakker worden

Gisteren drong dat besef een beetje dieper tot me door. Tijdens de wandelmeditatie op de Wake Up mindfulnessdag kwam plots een citaat van Thich Nhat Hanh in me op:

There is no walk for peace,
peace is the walk.

En ik bedacht me dat hetzelfde ook geldt voor geluk. Ik hoef niet te mediteren om gelukkig te worden in de toekomst, het geluk is er al, hier en nu. Het is eerder een attitude die ik nu kan aannemen in plaats van te wachten tot het me ooit overkomt. Ik begreep heel even de echte betekenis van het bekende zinnetje ‘Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg.’ Ik blijf het steeds weer vergeten. Ik betrap mezelf er voortdurend op dat ik het ‘geluk’ projecteer op een later tijdstip. Als iets dat ik ooit zal bereiken. Hopelijk. Als ik maar mijn best doe. Herken je dat?

Ik wil stoppen met wachten. Stoppen met hopen dat de condities ooit volmaakt zullen zijn. Niet langer gelukkig willen worden, maar het zijn. Of nog beter: zijn met de dingen zoals ze zijn. Niet willen dat de dingen anders zijn. En nu ik erover nadenk, is dat misschien net de sleutel tot geluk. Wish me luck! 😉