Het is een misvatting, denk ik, dat als je innerlijk werk doet, je je lijden alleen moet dragen. Dat je dan je diepste kwetsuren moet leren omarmen. Dat je je eigen pijn moet zien te verdragen, hoe ondraaglijk zwaar die soms ook is.
Het is maar gedeeltelijk waar.
Natuurlijk is het zo dat innerlijk werk een eenzame bezigheid kan zijn. Je doet het op jezelf, met jezelf, vaak alleen. Je begint de lange reis naar binnen. Tegelijk is mijn ervaring dat je het niet zelf doet. Dat je jezelf niet moet proberen helen.
Het is eerder het proces van heling mogelijk maken.
De heling gebeurt door jou, maar jij hoeft het niet te doen.
Meer nog: hoe meer je probeert te helen,
hoe meer het buiten bereik blijft.
Dat heb ik onlangs aan den lijve ondervonden.
Beetje confronterend om te merken dat ik weer
in dezelfde oude valkuil was getrapt.
De wijsheid van uitputting
(c) Lucy Campbell
Na een lang, intens proces van traumaverwerking
leek mijn draagkracht op een dag uitgeput.
Ik was precies aan mijn plafond gekomen.
Ik had mijn limiet bereikt van wat ik aankon.
Toen ik eindelijk toegaf aan mezelf:
‘Ik kan niet meer. Ik weet het niet meer.’
ontstond er tot mijn eigen verbazing
ineens een enorme ontspanning.
Het was net in de uitputting,
in mijn diepe vermoeidheid,
toen ik het wilde opgeven,
dat er zich iets openbaarde.
Een gevoel van berusting.
Een enorme opluchting:
ik hoef niet zo mijn best te doen.
Ik geef het over aan het universum.
Ik laat mijn helingsproces los
en sta mezelf toe achterover te leunen.
De wijsheid van de uitputting.
De beweging naar niet-doen.
Overgave aan niet-weten.
Spirituele self-improvement
Ik besefte achteraf pas hoe stevig ik de touwtjes vasthield.
Hoe sterk de onderhuidse urgentie was om te helen.
Vanuit een diep verlangen om me beter te voelen.
Ik besefte nadien pas dat ik in de valkuil was getrapt
van denken dat ik het allemaal zelf moet doen.
Dat ik de leiding heb over mijn heling.
Als ik maar hard genoeg mijn best doe,
dan gaat het proces vast sneller.
Niet dus! Dan duurt het net veel langer.
Dan is er steeds een onderhuidse afwijzing
van mezelf zoals ik nu ben,
zoals ik me nu voel.
Heel subtiel, bijna onmerkbaar.
Maar toch: willen helen betekent
dat ik iets anders voor ogen heb
dan hoe het nu is.
Het innerlijk werk als weg
naar een betere versie van mezelf.
De spirituele reis als route
naar self-improvement.
Zo sluipt de doe-modus dan toch weer
stiekem mijn beoefening binnen.
De paradox
(c) Lucy Campbell
Door te stoppen met proberen te helen,
door mezelf te ontslaan van die zware taak
die ik me al maandenlang vol toewijding toe-eigen,
door aan mezelf toe te geven geen uitweg meer te zien,
kon ik me even helemaal overgeven aan hoe het nu was.
Zonder agenda.
Zonder te fixen.
Zonder mezelf nog langer te moeten ‘helen’.
En dat voelde enorm helend…
Een nieuwe adem.
Nieuw begin.
Wedergeboorte.
Op het moment dat ik mezelf toestond te stoppen
om spiritueel steeds zo mijn best te doen,
kon ik mijn proces uit handen geven
en me laten dragen door het Leven.
Ik hoef mezelf niet te helen.
Ik mag rustig achteroverleunen.
En mezelf ont-moeten waar ik nu ben:
in al mijn gebrokenheid.
Ik wens het ons allemaal toe.
Dat je mag vertrouwen op het proces,
hoe pijnlijk het soms ook is.
Dat je je gedragen mag voelen,
geleid en geliefd, in ieder moment.
Van harte,
Leni
PS: Als je jezelf graag wil ont-moeten met alles erop en eraan. Als je alle delen in jezelf wil leren verwelkomen. Als je een volgende stap wil zetten in jouw helingsproces. Dan ben je heel welkom voor een individuele sessie. Klik hier voor meer info.
Leave a reply