De moeilijkste emotie van allemaal ~ omgaan met eenzaamheid

Kopje onder

Af en toe komt het op: een golf van eenzaamheid.
Soms als ik alleen ben, soms ook in groep.

Op retraite, bijvoorbeeld, of op de dansvloer,
of zelfs bij mijn vrienden of mijn familie.

Onlangs had ik weer zo’n golf op bezoek.
Een intense variant, die moeilijk hanteerbaar was.

Gelukkig volgde ik in die week een online sessie
bij Britse meditatieleraar en auteur Jeff Foster.

Zijn stem gaf mij de nodige bedding
om de eenzaamheid te kunnen laten zijn.
Om mijn tranen te kunnen laten stromen.
Om erbij te durven blijven.

Het was een heilig, helend moment.
Als ik eindelijk stop met vluchten of fixen.
Als ik mijn eenzaamheid werkelijk ontmoet.
Dan is het draaglijk. Dan is het te verdragen.

The mind to the rescue?

Voordien was ik er vooral van aan het weglopen.
Mijn smartphone bood een welkom toevluchtsoord,
maar ook in mijn hoofd kon ik urenlang vertoeven.

Mijn mind probeerde het uit alle macht op te lossen:
Hoe kan ik dit voorkomen in de toekomst?
Misschien moet ik meer sociale activiteiten inplannen.
Misschien moet ik verhuizen naar een plek met meer mensen.
Etc.

Mijn geest spuide ook allerlei oordelen:
Ik zou toch niet eenzaam mogen zijn.
Ik mag niemand anders nodig hebben.
Ik moet me compleet voelen op mezelf.
Etc.

Hoe goedbedoeld al die gedachten ook waren,
ze leidden me nog verder weg van mezelf.

Mijn aandacht schoot vooral naar mijn hoofd,
waardoor ik afgesplitst was van wat ik voelde.

Heel vermoeiend, achteraf bekeken.
En het blijkt niet zo helpend…

Eindelijk weer thuis

Het gaf me een warm gevoel van thuiskomen
om de eenzaamheid te kunnen doorvoelen.

Om er even niet over te oordelen.
Om het niet te hoeven oplossen.

Om er eindelijk niet meer van weg te lopen,
maar het alle ruimte te kunnen geven.

Toen de tranen over mijn wangen stroomden,
voelde ik mijn lichaam weer ontspannen.

Wat een opluchting, om het gevoel te laten zijn.
En er verder niets mee te hoeven doen.

‘Hello, loneliness.
I’m here for you.’

‘Kom hier, lieverd.
Huil maar.’

Alone together

Soms is dat moeilijk alleen.
Voelt dat te spannend. Ondraaglijk misschien.

Soms hebben we begeleiding nodig.
Iemand die veiligheid en bedding geeft.

Zoals Jeff Foster dat onlangs voor mij deed.
En ik ook regelmatig voor anderen mag doen.

Zo fijn om samen ruimte te kunnen maken
voor wat er diep vanbinnen leeft. Zonder oordeel.

Een warm bad van zelfcompassie en acceptatie.
Ik wens het ons allemaal van harte toe.