Een vriend van me zei onlangs, in een gesprek dat me erg raakte, dat hij graag al vader had willen zijn. Ik voelde de pijn rond zijn hartstreek vibreren in mijn lijf. Of misschien was het mijn eigen onvervulde kinderwens die mee resoneerde. Of een combinatie. In ieder geval: het ontroerde me om getuige te mogen zijn van zijn verdriet.
Toen zei hij plots: ik wil hier niet te veel aandacht aan geven. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. Ik wil genieten van wat er hier en nu is, in plaats van te focussen op wat ik niet heb. Als ik bezig ben met mijn verlangen naar een kind, leef ik vooral in de toekomst. Terwijl ik vooral in het hier en nu wil zijn.
‘Hm. Je verlangen is toch ook hier en nu?’ probeerde ik nog.
Maar hij wilde er niet van weten.
(c) Banksy
Dankbaar of depressief?
Het klinkt heel plausibel: focus vooral op wat je hebt
in plaats van je blind te staren op wat je zou willen.
Anders mis je de schoonheid van het leven.
Ben ik het volmondig mee eens.
En toch…
We kunnen ook te ver doorschieten
in onze pogingen om vooral dankbaar te zijn.
We kunnen in een subtiele denkfout belanden:
ofwel focus ik op gemis, ofwel op overvloed.
Ofwel voel ik me depressief, ofwel dankbaar.
Ofwel is het glas half vol.
Ofwel is het half leeg.
Maar is dat wel zo?
Spirituele valkuil
Het is de zoveelste spirituele valkuil:
het gevoel van rouw te willen overslaan
en meteen te springen naar dankbaarheid.
Meteen weer het halfvolle glas willen zien.
Het doet nochtans geen afbreuk
aan jouw dankbaarheid voor het leven
als je ook erkent dat er pijn is.
Het doet geen afbreuk
aan jouw besef van overvloed
als je ook rouwt om wat je mist.
Het betekent niet dat je pessimistisch bent
als je erkent dat je glas ook half leeg is.
Hoe zou het zijn om te mogen vieren wat er is
en te durven rouwen om wat er niet (meer) is?
Er is de zonsopgang en het fluiten van de vogels
maar ook het pijnlijke gemis aan je geliefde naast je.
Er is een frigo vol eten en een boekenkast vol boeken
maar ook de rouw om een vriendschap die moeilijk loopt.
Er is het huisdier op je schoot en het fijne telefoongesprek,
maar ook een sluimerend gevoel van onverwerkt verdriet.
Zuiverende tranen
Het is niet zo raar dat je wil weglopen
van die leegheid van het glas.
Rouwen is niet aangenaam. Punt.
Het is zoveel leuker om dankbaarheid te ervaren.
Om niet te focussen op de leegte,
maar vooral op de volheid van het leven.
Rouwen is allesbehalve aangenaam
– maar je voelt me al komen –
het is wel net je medicijn.
Om de rauwe pijn te voelen.
Verdriet over het verleden.
Het gemis om wat er niet is.
Laat het glas dus gerust half leeg zijn.
Vroeg of laat wordt je hart vanzelf weer warm
van al het moois dat jou omringt.
De zuiverende tranen van rouw
maken je blik weer helder
voor de schoonheid om je heen.
Het leven is vieren èn rouwen.
Zullen we samen de kunst hiervan leren?
Liefs,
Leni
—
PS: Rouwen is iets dat we nooit echt geleerd hebben, hè. Ik ondersteun jou hier graag bij. In een individuele sessie ben je welkom met alles wat in jou leeft en maken we ruimte voor dat wat aandacht vraagt in jou.
Kijk hier voor meer info.
Leave a reply