Al vijf jaar wonen we samen, mijn huisgenootje en ik. Vorige week werd ik ineens heel boos op hem. Dat gebeurt doorgaans niet zo vaak, maar de laatste tijd wel meer dan vroeger. Omdat we nu allebei het hart meer op de tong hebben, denk ik. Meer voor onze behoeften durven uitkomen. Dingen niet zomaar inslikken. Minder pleasen, meer authentiek zijn. Hoera dus voor de boosheid!
De switch
Toen we de situatie aan het uitpraten waren, zei hij dat hij een evolutie bij me opmerkt de afgelopen jaren: “Vroeger kon je lang in boosheid blijven hangen. Dan was er veel afstand tussen ons. Nu maak je veel sneller de switch en is het gemakkelijker om terug verbinding met je te voelen.”
Mja, dat is inderdaad zo. Dat zie ik bij mezelf ook. Niet in de zin van: ‘Ik laat de boosheid gewoon los’ of ‘Ach het is allemaal zo erg niet’. Het is een andere soort switch. Maar laat ik beginnen bij het begin.
Het verwijtenfestijn
Ik had voorgesteld om wat vaker samen te koken. Dat leek me wel gezellig. Toen hij antwoordde dat hij daar niet zoveel zin in had, sloeg mijn humeur meteen om. Het ene oordeel na het andere schoot door mijn hoofd. Er kwam prompt een heel verwijtenfestijn op gang: dat hij egoïstisch is, asociaal, alleen met zichzelf bezig, dat ik niks aan hem heb, etc.
Kortom: alles was zijn schuld. Als hij maar zou veranderen, dan was er niets aan de hand. Dan zou ik niet boos zijn, teleurgesteld of geïrriteerd. Het lag allemaal aan hem. Waarom kon hij dat toch niet inzien?
De U-bocht
Gelukkig ben ik ondertussen zo ver dat ik weet dat deze gedachtegang niet klopt. Hoe ik mij voel, is niet de schuld van de ander. Ik herhaal: HOE IK ME VOEL, IS NIET DE SCHULD VAN DE ANDER (al lijkt het misschien zo!). Wel is er iets aangeraakt in mij dat om aandacht vraagt. Mijn verantwoordelijkheid is om daar meer inzicht in te krijgen.
De afgelopen jaren leer ik de beweging naar binnen maken, in plaats van te blijven hangen in verwijten over de ander. Meditatielerares Tara Brach noemt deze beoefening een U-turn maken. Kan ik de aandacht verschuiven van de ander en alles wat die verkeerd gedaan heeft, naar mezelf en wat ik in dit moment ervaar? Durf ik de blik naar binnen richten in plaats van naar buiten, bij de fouten van de ander? En zo een heldhaftige U-bocht maken van de situatie buiten mij naar wat ik werkelijk voel?
Auch
Kunstwerk van Burning Man (Nevada)
Toen ik de tijd nam om te kijken wat er echt aan de hand was, werd me snel duidelijk dat het eigenlijk niets met mijn huisgenoot te maken had. Onder de boze gedachten en het ambetante gevoel, zat nog iets anders. Iets waar ik me niet helemaal bewust van was.
Ik kwam in contact met een diep verdriet en een gevoel van eenzaamheid. Een oude pijn. De overtuiging dat ik er helemaal alleen voor sta. Kleine Leni die de indruk heeft dat er niemand is om voor haar te zorgen. Die zich moederziel alleen op de wereld voelt. Auch.
Op dat moment verdween de boosheid als sneeuw voor de zon. Ik was niet langer kwaad op mijn huisgenoot, maar begreep dat de woede voortkwam uit een oude (pijnlijke) overtuiging dat ik alles alleen moet doen. Dat er niemand is waar ik op kan steunen. En dat dat soms te zwaar voelt…
De wijsheid van woede
Door mindful aandacht te geven aan mijn boosheid, ontdek ik delen in mezelf waar ik me niet helemaal bewust van ben. Door een U-bocht te maken, kan ik kwetsbare stukken in mezelf ontdekken die vaak goed weggestopt zitten. Zo leer ik dingen bij over mezelf. Een ongelooflijk geschenk dat boosheid me geeft, als ik tenminste bereid ben om te kijken.
Conflicten hoeven niet altijd te ontaarden in verwijten of afstandelijkheid. Door een U-bocht te maken, kunnen we de situatie gemakkelijker uitpraten en elkaar sneller terugvinden. Als we de kwetsbaarheid leren zien onder de woede, zowel bij onszelf als de ander, kan dit een poort zijn naar meer wijsheid, inzicht en mededogen.
—
PS: Wil je ook mindful leren omgaan met moeilijke emoties en ze beter leren navigeren? Ontdek hier hoe ik je daarbij kan helpen.
Leave a reply