“You have enough.”
~ Zenleraar Thich Nhat Hanh
‘Je hebt genoeg’, zegt Thich Nhat Hanh. Hm, al weet iets in mij dat het waar is, toch is het in mijn ervaring lang niet altijd zo. Soms kan ik me heel behoeftig voelen, hunkerend, verlangend. Dan lijkt het helemaal niet alsof het genoeg is, verre van. De voorbije weken ben ik in zo’n mindset van ‘niet genoeg’ beland. Een modus van tekort. Zeg me aub dat je het herkent.
De chocoladekast
Of het nu gaat over mijn huisgenootjes, vriendinnen of mijn partner: de laatste tijd zijn ze allemaal schromelijk tekort geschoten. Tenminste in mijn beleving (!). Vanuit mijn mindset van tekort lijkt het namelijk dat ik voortdurend tekortgedaan word. Dat ik te weinig ontvang. Dat anderen me iets verschuldigd zijn: aandacht, waardering, steun, begrip, liefde, … Ik heb me enorm onbevredigd en behoeftig gevoeld. Hunkerend naar aandacht. Naar de bevestiging dat ik graag gezien word. Naar erkenning dat ik belangrijk ben. En als die uitblijft, of onvoldoende wordt ingevuld, dan doet dat zeer.
(c) Thich Nhat Hanh
“You have enough” lijkt op zulke momenten heel ver weg. Er is net teleurstelling, irritatie en frustratie. Ik ben boos op de vriendin die een afspraak afzegt. Teleurgesteld als mijn huisgenootje met zijn GSM bezig is terwijl ik iets aan het vertellen ben. Of ambetant als mijn geliefde niet vraagt hoe het met me gaat. Een gevoel van eenzaamheid kan me dan ook overvallen. Niet geliefd te zijn, niet gewaardeerd. Mijn innerlijk kind voelt zich heel alleen, in de steek gelaten. Auch.
Mijn beoefening is om – zo goed en zo kwaad als ik kan – mindful om te gaan met zulke emotionele lawines. Mindfulle aandacht oordeelt niet en merkt simpelweg op wat er gaande is. Ze wil emoties niet veranderen of relativeren, maar liefdevol erkennen. Ook gevoelens van tekort en gemis.
‘Ok, er is een gevoel van tekort, een hunkering.’
‘Ok, mijn innerlijk kind is eenzaam en overstuur.’
‘Ok, er is een gevoel van gemis aan waardering, aan aandacht.’
Kan ik mezelf toestaan het te voelen? Kan ik erbij blijven, al is het voor even? In plaats van het te proberen invullen door allerlei dingen buiten mij. In plaats weer naar mijn GSM te grijpen (oeps, done that!). In plaats van naar een film of serie te kijken (yep, done!). In plaats van toevlucht te nemen tot mijn chocoladekast (ahum, check!). Kan ik even stoppen met vluchten en bij mezelf blijven op zo’n moment?
Onderhuids borrelen
Het is heel verleidelijk om dan in de valkuil te trappen van het te willen oplossen of te minimaliseren. Als ik tekort of gemis ervaar, komt er bijna automatisch een stemmetje naar boven dat zich ermee gaat bemoeien: ‘Leni, doe toch niet zo flauw. Niet zo behoeftig.’ Of ze probeert mijn moraal weer op te krikken: ‘Kijk eens naar alles wat je wel hebt. Je hebt zoveel om dankbaar voor te zijn. Er is geen reden om je slecht te voelen.’
Op het eerste gezicht lijkt het misschien een mindfulle stem, die me weer in contact wil brengen met dankbaarheid en overvloed. Maar eigenlijk brengt ze me verder van huis. Ze probeert me in een andere staat te krijgen. En dat helpt op zo’n moment echt niet, hoe goedbedoeld het ook mag zijn. Gevoelens relativeren of minimaliseren werkt net averechts. Dan wordt de eenzaamheid, irritatie of frustratie alleen maar groter. Onderhuids zal het toch verder borrelen.
Eindelijk thuis
Mijn ervaring van de afgelopen weken is dat een emotie compassievol erkennen vaak al genoeg is. Vanuit compassie voor mezelf. Het is soms vreselijk moeilijk, maar als ik de bereidheid vind om gewoon te voelen wat er is, ontstaat er vanzelf al meer rust. De rust van het niet meer strijden of vluchten. De opluchting van het niet meer te hoeven oplossen. Van niet meer te hoeven relativeren of rationaliseren.
Als ik het tekort in mezelf er kan laten zijn, is er niet langer een probleem.
Als ik mijn verwaarloosde innerlijke kind kan ontmoeten, voelt ze zich niet langer verwaarloosd.
Zelfs in het diepe gevoel van gemis, kan ik mezelf terugvinden.
Ik noem het thuiskomen. Thuiskomen bij mezelf. Bij wat ik ervaar.
Een heel langzame, zachte, geduldige beoefening: mezelf de kans geven om even nergens anders meer te hoeven zijn dan waar ik ben. Om even helemaal te kunnen landen bij wat er nu aanwezig is. Om mezelf te ont-moeten zoals ik ben. En het huidige moment, hoe rauw en pijnlijk het soms ook is, te ontmoeten zoals het is.
Ik wens ons allemaal toe dat we die opluchting van bij onszelf thuiskomen mogen ervaren.
Van harte,
Leni
PS: Wil je ook graag dichterbij jezelf blijven op moeilijke momenten en emotionele stormen beter navigeren? Ontdek hier hoe ik jou daarbij kan helpen.
Leave a reply