Ondankbaar schepsel? ~ Als dankbaarheid even onmogelijk lijkt

Mijn vriend en ik proberen regelmatig tijd te maken om dankbaarheid naar elkaar toe uit te spreken. Een heel fijne gewoonte die onze zaadjes van vreugde en verbinding voedt. Maar vorige week ging het nogal moeizaam voor mij. Ik merkte dat ik diep moest nadenken om dingen te vinden waar ik dankbaar voor was. Het kwam niet vanzelf deze keer. Beetje confronterend dat mijn geest heel gemakkelijk focust op het negatieve, maar moeite moet doen om de goede dingen te zien…

(Gelukkig nam hij het niet persoonlijk. Hij weet dat het meer met mijn geest te maken heeft dan met hem!)

Ook al wil ik mezelf niet forceren om elke dag dankbaar te ‘moeten’ zijn, besef ik wel heel goed dat dankbaarheid een keuze is. Een beslissing. Als we onze geest laten doen, zal die vaak verzanden in klagen, zagen en balen. (Ik denk toch niet dat ik daar de enige in ben, right?). Zeker in deze dagen waarbij ons dagelijks leven in de war gestuurd wordt en we veel vanzelfsprekendheden moeten missen, kunnen we al eens de neiging hebben om zwart te kijken. Om te focussen op wat er allemaal niet meer mag en wat we graag anders zouden willen.

Het is heel normaal dat we het deze dagen soms moeilijk hebben. Het vooruitzicht van een andere soort kerst, het vele thuiswerken en online zijn, het gebrek aan sociaal contact en aanraking, … Soms kan het ons te veel worden. En niet weten hoe lang dit nog gaat duren, zorgt ervoor dat we ons bezorgd, gestrest of angstig voelen. We kunnen er bij momenten moedeloos van worden. Stuk voor stuk heel normale reacties op deze ongewone situatie. Hoe hiermee om te gaan?

The quiet miracles

Voor mij was die ochtend met mijn vriend een kleine wake-up call. Een teken dat mijn geest in zwaarte en negativiteit was beland. Als het me niet lukt om vlotjes tien dingen op te sommen waar ik dankbaar voor ben, is er iets loos. Dan is mijn blik vertroebeld. Want ik weet heel goed dat er talloze dingen zijn, maar dat ik ze gewoon even niet zie.

Ik weet dat ik al eens de neiging heb om te focussen op moeilijke dingen. Dat het online werken me de keel uithangt, bijvoorbeeld, of dat ik geen mondmasker meer kan zien. Ik beland al eens in een baalmodus of in zwaarmoedigheid. Het goede nieuws is dat wanneer ik het doorheb (en soms duurt dat dagen), ik ervoor kan kiezen om mijn blik op iets anders te richten. Zolang ik het niet zie, kan ik er ook niets aan doen.

De voornaamste vraag voor mij deze dagen is: waar richt ik mijn blik op? Ben ik vooral bezig met de problemen in de wereld, de dingen die ik anders zou willen, de mensen die ik nu moet missen? Of kan ik aandacht blijven hebben voor al het goede rondom mij? Voor de dingen en mensen die er wel zijn. Zonder de realiteit te willen minimaliseren of de pijn die er is te onderdrukken. Kan ik erkennen dat het soms zwaar is, dat ik het helemaal gehad heb, en dan opnieuw aandacht geven aan wat er wel is?

Vaak gaat het om heel kleine dingen die ik gemakkelijk over het hoofd zie. ‘The quiet miracles that seek no attention’, noemt dichter John O’ Donohue het. Dingen die ik als vanzelfsprekend beschouw, maar het niet zijn. Kan ik mijn blik bewust richten op die dingen die het leven aangenaam maken en die vaak geen aandacht krijgen? Kan ik proberen om die gewone dagelijkse dingen op zijn minst te erkennen?

Mijn Quiet Miracle Lijstje zou er bijvoorbeeld zo uit kunnen zien:
– Drinkbaar water uit de kraan
– Nooit dorst hoeven hebben
– In een warm huis wonen
– Beschermd zijn voor de regen
– Een frigo vol vers en gezond eten
– Een zacht bed om in te slapen
– Een warme douche kunnen nemen
– Comfortabele huiskledij dragen (ook tijdens Zoom meetings)
– Bloemen die de tuin wat kleur geven
– Onze kat die me ’s ochtends begroet
– De zonsondergang zien, of de volle maan
– Een heerlijk havermoutontbijt met gebakken appeltjes
– Vrij kunnen in- en uitademen als mijn neus niet verstopt is
– …

Deze lijst is uiteraard niet volledig. Mijn blogpost zou wel heel erg lang worden als ik alles zou opsommen. Vul jij hem verder aan, in de comments? Zo kunnen we elkaar wat inspireren om het goede te blijven zien.

Mijn wens

In deze donkere dagen neem ik me voor om extra aandacht te hebben voor de goede dingen, die er in overvloed zijn. Het is zo gemakkelijk om te focussen op het negatieve, op wat er niet is, dat ik graag wat extra moeite doe om mijn geest te richten op wat er wel is. Want dat is heel veel!

Dankbaarheid is een training, waar ik elke dag opnieuw voor wil kiezen. Het komt niet altijd vanzelf en soms ervaar ik totaal geen dankbaarheid. Dan wil ik mezelf toestaan dat het moeilijk is om dankbaarheid te voelen. Ik hoef het niet te forceren. Maar ik kan wel blijven kiezen waar ik mijn aandacht op richt.

In deze woelige periode, wens ik ons allemaal toe dat we niet toegeven aan de neiging om zwart te kijken of te worden meegesleurd door angsten en zorgen. Ik wens dat we de kleine mirakels in en rondom ons mogen blijven zien. Ook al kost dat bij momenten veel moeite en vergeten we het vaak. Mogen we ervoor blijven kiezen om bewust aandacht te geven aan die dingen die ons voeden en ons bestaan aangenamer maken. Hoe klein ze ook zijn.

Liefs,
Leni

—
PS: Wil je ook je geest trainen om het goede te zien en niet te vervallen in onnodige negativiteit? Kijk hier hoe ik je daarbij kan helpen.