Het is misschien geen voor de hand liggende keuze: op vakantie gaan in een abdij. Toch was voor mij de stap niet zo heel groot. Al jarenlang besteed ik mijn vakantiedagen liefst aan retraites en stilteweekends. Deze zomer zat naar Plum Village gaan er helaas niet in, dus zochten we een alternatief in eigen land. Omdat een vriend me ooit eens lyrisch verteld had over zijn verblijf in de abdij van Westmalle, was de keuze snel gemaakt. En dat heb ik me nog niet beklaagd.
Waarom trekt het kloosterleven mij zo?
Wat brengt mij zo’n verblijf in een abdij?
Heel veel. Meer dan ik onder woorden kan brengen.
Het wild geraas
Waar ik vooral veel deugd van heb, is dat alle overbodige ballast, alle drukte, alle prikkels even wegvallen. Ik kom terug naar de essentie. De essentie van opstaan, eten, mediteren (of bidden), in de natuur zijn, bij mezelf zijn. Deze essentie gaat vaak verloren in de drukte van het dagelijks leven, door alle verplichtingen en to do’s. In een klooster blijft over wat werkelijk belangrijk is. Als alle ballast wegvalt, wordt helder wat er echt toe doet.
Dat gaat natuurlijk niet op 1-2-3. Bij mij duurde het enkele dagen vooraleer de ballast wegviel. Voor het geraas in mijn hoofd ging liggen. Best confronterend om dat te merken. Ik dacht dat ik net een expert was in ontspannen! Maar ik moet toegeven dat de periode voor mijn verlof zeer stresserend was. Die spanning zat nog volop in mijn systeem en nam ik dus mee op vakantie.
De bedding
Langzaam aan ervaarde ik hoe mijn gedachten tot rust kwamen. Hoe ik minder gefocust was op de toekomst en meer op het moment zelf. Hoe de gedachten over mijn job stilaan wegvielen. Hoe ik de touwtjes van mijn onderneming wat kon loslaten en mezelf twee weken gunde van niets te moeten. Van even niet te hoeven werken. Echt een overwinning voor iemand die heel veel (en heel graag) met haar job bezig is. Maar de stilte, de omgeving en de structuur van de abdij waren hierin een grote hulp.
Na enkele dagen vertoeven in de rust van de abdij, merkte ik dat mijn job niet meer alle mentale ruimte innam. Ik kon het verhaal van mijn kleine leventje in een ander licht zien. Het werd in een veel ruimer perspectief geplaatst. Ik kon het even wat losser laten en was minder verweven met mijn kleine grote verhaal. Zo ontstond er ruimte om innerlijk te verzachten en dieper te ontspannen. Ik kon proeven van een beetje meer vrijheid en lichtheid. Zelfs op momenten dat het zwaar was, wanneer ik met mijn demonen geconfronteerd werd. Het was oké, het voelde draaglijk, want er was een bedding voor. Wat een ongelooflijk cadeau.
De onderstroom
Dat is op zich al heel weldadig, maar er is meer. Iets dat moeilijk in woorden uit te drukken valt. Toch wil ik proberen er woorden aan te geven, omdat ik het zo bijzonder vind. In het klooster kon ik contact maken met – hoe zal ik het noemen? – een diepere laag in het leven. Contact met iets dat groter is dan mij. Met de stilte onder de drukte. Met een gedragenheid die er is. Met de Liefde met grote L. Een onvoorwaardelijke aanvaarding. Met een dimensie die voor mij enkel in de stilte voelbaar wordt.
Dat klinkt misschien erg spiritueel en ver gevorderd, maar eigenlijk is het heel simpel en dichtbij. Dat is het goede nieuws: ik hoefde er geen enkele moeite voor te doen, het gebeurde vanzelf. Het was niet nodig om er contact mee te proberen maken. Het is al aanwezig, als een onderstroom. Als alle lawaai even onderbroken wordt, zowel vanbuiten als vanbinnen, dan toont zich iets in die verstilling. Zal ik het genade noemen? (Ach, elk woord is eigenlijk al een woord te veel. Het mysterie laat zich niet in concepten vangen. En dat is maar goed ook).
Om maar te zeggen: op vakantie gaan in een abdij is voor mij zeker voor herhaling vatbaar. Het kloosterleven geeft een veilige ruimte om mezelf diepgaand te ontmoeten en om minder in mijn eigen issues, mijn eigen verhaaltjes, mijn eigen pijntjes enzovoort te blijven hangen. Gedachten kunnen tot rust komen, alle ballast gaat overboord. Een verademing!
Ik ben de monniken erg dankbaar dat ze hun prachtige plek openstellen voor bezoekers. Dat we er welkom zijn, er even mogen uitrusten, in de natuur kunnen vertoeven en de Liefde kunnen ervaren.
—
PS: De kunst is uiteraard om de weldaad van de stilte ook in het dagelijks leven te kunnen ervaren. Om er niet altijd voor naar een klooster te hoeven gaan. Wil jij de stilte ook meer plaats geven in je leven? En minder doorrazen op automatische piloot? Dan ben je welkom op de activiteiten van Ont-moeten (zie hier).
Leave a reply