Pushing buttons
Gisterenavond aan telefoon. Mijn partner zegt iets en ik vlieg de gordijnen in. Ik klap toe, trek me terug. Er werd iets aangeraakt. Een oud zeer. Het idee dat ik niet de moeite waard ben. Dat hij niet echt om me geeft. De angst om verlaten te worden. Boosheid. Onzekerheid. Verdriet. Maar ik zeg er niets van. Ik ben stil. Veilig in mijn schulp…
De ochtend nadien besef ik duidelijker wat me overkomen is. Het ging niet zozeer over wat hij zei, maar hoe het bij mij binnenkwam. Hoe de filter van voorgaande ervaringen zich ermee heeft bemoeid. Wat mijn geest ervan heeft gemaakt. Allerlei worst-case scenario’s. Achteraf bleek dat dat niet helemaal overeenkwam met wat hij effectief gezegd had of bedoelde.
Looking deeply
We dragen allemaal een rugzak mee. Pijnlijke ervaringen uit het verleden liggen opgeslagen in ons systeem, of we ons er nu van bewust zijn of niet. En deze oude kwetsuren en patronen kleuren onze huidige ervaringen. Wat we nu horen en zien wordt gefilterd door de bril van het verleden. Door gedachtepatronen die we aangeleerd hebben, door overtuigingen die we vroeger hebben opgedaan.
Deze bagage uit ons verleden bepaalt hoe we vandaag reageren. Hoe we dingen interpreteren. Oude patronen sturen onze huidige reacties. Hoe meer we onze onbewuste reacties leren kennen, hoe minder invloed ze over ons hebben. Hoe helderder we kunnen zien wat ons raakt en waar onze gevoeligheden liggen. En hoe bewuster we kunnen handelen in een nieuwe situatie.
Toegegeven: ik schiet geregeld de gordijnen in. Soms is er niet veel nodig om me uit mijn lood te slagen. Maar het duurt steeds minder lang eer ik de weg terugvind. Naar de grond, mijn voeten op de aarde, naar het hier en nu. Meditatie helpt me om helder te zien wat er aan de hand is en mijn geest en reactiepatronen beter te leren kennen. Soms duurt het even voor de mist van de overreactie is opgeklaard, maar me ervan bewust zijn dat het mistig is, doet ook al veel.
Leave a reply