Miss Grumpy ~ De moppersmurf in mezelf

Een kwestie van perceptie
Het gebeurde onlangs op de fiets. In een flits. Plots was daar het besef: misschien ligt het aan hoe ik kijk. Misschien is er wel helemaal niets mis, en is dat enkel mijn perceptie. Sindsdien is alles anders. Ok, dat is zwaar overdreven, maar sindsdien heb ik mezelf toch al een paar keer betrapt op de grumpy modus. En kon ik er zowaar om lachen. En dat verandert wel degelijk iets.

Hoe vaak ben ik niet in strijd met wat er is. Het is te koud, te nat, ik heb honger, hoofdpijn, er is te veel verkeer, te veel lawaai, mijn vrienden hebben te weinig tijd voor me, mijn job is misschien niet helemaal mijn ding, en ga zo maar door. Meestal heb ik niet eens door dat de grommelmodus weer aanstaat. Het lijkt de absolute waarheid: het ís gewoonweg zo, point final.

Onlangs besefte ik plots dat ik vaak een grumpy bril op heb. En dat het niet de absolute waarheid is – en al helemaal niet de volledige waarheid – maar slechts een manier van kijken. Dat ik gefocust ben op wat er mis is, wat niet goed is. En toegegeven, er is meestal vanalles mis! Het leven is zelden of nooit helemaal zoals ik het zou willen. Helaas. Maar dat betekent nog niet dat ik de hele tijd innerlijk hoef te lopen grommelen. Alleen moest ik dit eerst inzien voor ik eruit kon stappen.

“Liefste moppersmurf, ik zie je.”

Het is verbazingwekkend simpel: van het moment dat ik me bewust ben van de stroom van innerlijke commentaar, valt het stil. Het gemopper stopt zodra ik het zie gebeuren. Dan kan ik terug contact maken met wat er op dit moment aanwezig is. De blik verruimen. Het is bijvoorbeeld koud, of er is hoofdpijn, maar tegelijkertijd is er ook vrolijk vogelgefluit. Of staat er een bord heerlijk warm eten voor me. Of besef ik dat mijn vrienden hun best doen en me graag zien.

Van grumpy naar grateful
Blijkbaar zijn we evolutionair gezien geconditioneerd om te kijken naar wat beter kan. Om fouten te vermijden, gevaar op te sporen, kortom: om te focussen op wat niet goed zit of mogelijks fout kan gaan. Maar we hoeven niet heel ons leven enkel te focussen op dat wat mis is. We kunnen de modus van tekort en niet-goed-genoeg erkennen als hij zich voordoet, en ervoor kiezen om te switchen naar een blik van overvloed en genoeg.

Voor mij is het nog maar een pril besef, dus ik ben me ervan bewust dat het binnen enkele weken misschien al ondergesneeuwd is geraakt. Voel je vrij om me eraan te herinneren niet te veel innerlijk te grommelen. En als je hier iets van herkent bij jezelf, experimenteer dan eventueel ook eens met het vriendelijk erkennen van je innerlijke moppersmurf, en kijk wat er dan gebeurt. Misschien komt er ruimte voor iets anders. Voor de dankbaarheidsmurf, de lolsmurf of de tevredenheidsmurf.

Tot slot wel nog dit: natuurlijk kan het deugd doen om af en toe te mopperen. Het kan helderheid brengen in wat je nodig hebt of wat je mist. Het kan soms enorm opluchten om eens grumpy te mogen zijn. Het is alleen zonde als mopperen een modus vivendi wordt. Het leven is te kort om alleen maar te focussen op wat beter kan, wat je liever anders wil zien. Al blijft het een levenslange oefening, want de neiging om dingen anders te willen dan ze zijn, zit ontzettend diep. Maar onmogelijk is het zeker niet om af en toe te stoppen met mopperen en te zeggen: awel, op dit moment, mja, ’t is oké. ’t Is echt oké.