Brené Brown

Living, reading, learning

Heb je dat soms ook, dat je een boek in je handen krijgt net op het moment dat je het nodig hebt? Of dat je een passage leest waarin precies het antwoord staat op de vraag waar je mee zat? Straf, hè. Ik noem het de magie van boeken. Ik geloof dat we de juiste boeken aantrekken op het juiste moment.  En misschien geldt dat ook wel voor mensen en andere dingen, bedenk ik nu plots. Maar daar heb ik nog nooit bij stilgestaan 🙂

Soit. Momenteel ben ik bezig in ‘The Gifts of Imperfection’ van Brené Brown. Ik wil het woord ‘zelfhulpboek’ niet in de mond nemen (vreselijke term!), maar je zou het zo wel kunnen noemen. De ondertitel van het boek is: ‘Let Go of Who You Think You’re Supposed to Be and Embrace Who You Are’. Enough said 😉

Wat me tot nu toe het meest geraakt heeft, is het hoofdstuk over afleiding en verdoving. Of in de woorden van Brené: ‘Cultivating a resilient spirit. Letting go of numbing and powerlessness’. Ze kan het zo mooi zeggen, hè. Ik voel me meestal helemaal niet aangesproken als het gaat over verdoving of verslaving, maar haar beschrijving was – helaas – wel herkenbaar.

In het kort komt het hierop neer: we verdoven allemaal onze pijn. Door veel te werken, druk bezig te zijn, veel dingen te doen. Door de wereld te verbeteren(!). Door (te veel) alcohol te drinken. Door TV te kijken, eindeloos te e-mailen, te facebooken of te youtuben. Etc… (vul zelf maar aan).

Het vraagt moed om die neiging tot verdoving te doorbreken.  Om geen gehoor te geven aan de sterke drang om pijnlijke gevoelens niet te willen voelen. Pas facile…

De kwetsbare mens

Brené Brown schrijft levendig, luchtig en vooral ontzettend liefdevol over het belang van kwetsbaarheid. Het belang van te durven voelen. Als we onze pijn durven ervaren, er niet van weglopen, haar niet onderdrukken of verdoven, dan pas kunnen we ten volle leven. ‘Wholehearted living’, noemt ze het. Meer nog, we kunnen pas werkelijk geluk ervaren als we ook middenin onze pijn durven gaan staan.

Allemaal goed en wel, maar ik vind het echt niet evident. Ondanks alle meditatie-ervaring en supportive sangha’s (een sangha is een meditatiegroep, tussen haakjes), lukt het me vaak niet om met pijnlijke gedachten en gevoelens om te gaan. Integendeel: ik zie mezelf voortdurend vluchten in allerlei afleidingen. Het verlangen om te verdoven wint het meestal van het verlangen om aanwezig te zijn. De voorbije maanden heb ik talloze uren doelloos voor de computer doorgebracht.

Maar gisteren even niet. Gesterkt door de woorden van Brené Brown, besloot ik om even te stoppen met weglopen. Om de pijn in de ogen te kijken. Te doorvoelen. En de bijhorende tranen gewoon te laten stromen. Niet dat ik het leuk vond. Ik had liever de hele avond naar The Voice ofzo gekeken. Lekker entertainend. Maar ik was het vluchten even beu.

Ik aarzel om dit op te schrijven. Bang voor wat ‘de mensen’ (jij dus) zullen denken. Ik wil niet zwak overkomen. Maar fuck it, iets in mij zegt dat het goed is om eerlijk te zijn. Ik wil me niet sterker of ‘verlichter’ voordoen dan ik ben. Ook dat ben ik beu. En daarbij, gevoelens hebben is niet zwak. Dat is een grote misvatting. Het vraagt net moed om ze te erkennen. Om ze toe te laten. Al voelt dat niet altijd zo 😉

Zo, lieve lezer, mijn boodschap voor vandaag is: Laten we met zijn allen kwetsbaar zijn. Elkaar steunen om de pijn te leren verdragen. En de moed hebben om niet voortdurend te vluchten.

Good luck! 🙂

Liefs,
Leni

PS: Check zeker deze Ted talk van Brené Brown over de kracht van kwetsbaarheid.